Η τελευταία περπατάδα..

Απόφαση στιγμής να κάνω την πιο μακρινή περπατάδα. Αν και οι εικόνες είναι αμέτρητες στο μυαλό μου, απομνημόνευσα κάποιες.

Κάτι που ποτέ δεν μου άρεσε.

Αλλά πώς μπορείς να πεις τελικά όσα είδες χωρίς εικόνες;

Λατρεύω τις λεπτομέρειες, τη φύση και την οπτική γωνία του καθένα ανθρώπου.

Το ταξίδι ξεκίνησε στην πόλη που το 2018 με έκανε να λατρεύω αυτές τις λεπτομέρειες λίγο περισσότερο. Ειδικά τις νύχτες μου, που επικρατεί ηρεμία στα τόσα αμέτρητα δρομάκια.

Σαν τη ζωή..

επιλέγεις προς τα που θα αφιερώσεις τον χρόνο σου.

Αριστερά?Δεξιά? ή Ευθεία?

Κι αν πετύχεις να περπατήσεις σε όλα, μετά παίζει ο χρόνος. Ο ήλιος πέφτει τόσο διαφορετικά στο οτιδήποτε διακρίνεις σε αυτές τις βόλτες σου.

Και ήρθε η ώρα για ευχές, μέχρι να ξεκινήσεις ξανά να περπατάς στον υπόλοιπο χρόνο..

Καλή σας χρονιά.

Κοίτα μπροστά....

Πρώτο βήμα εκτός

προσπερνάς τους ανθρώπους και αναζητάς το φως σου.

Κοιτάς τριγύρω μέσα στα πρόσωπα ψάχνοντας τις ηλιαχτίδες.

Αυτό που θα σου δώσει τη ζεστασιά που αναζητάς.

Προσπερνάς και κάθε βήμα σου ψυχρό.

Το τοπίο τώρα πια σκοτεινό.

Γυρνάς και κοιτάς πίσω σου και βλέπεις κάτι πια μακρυά.

Ίσως βασιλεύει και πέφτει αργά.

Τώρα πια όλα σκοτεινά.

Διψάνε για φως αλλά τώρα πια μόνο δανεισμένο λευκό κοιτάς.

Και η νύχτα συντροφεύει του κοσμου τη σιγή.

Ηρεμία και μια έλλειψη που πέθανε αργά.

Αρχή...

Κάποτε έμαθες να ζεις με τους ανθρώπους

Όμως χόρτασες να μαθαίνεις χαρακτήρες

Ίσως τα στενάχωρα συναισθήματα σε γοητεύουν πια

Τουλάχιστον δεν απογοητεύουν

Απλά σε δυναμώνουν

Ώρες υπνοβατείς σε άλλους κόσμους

Τώρα πια αναπνέεις αργά

Όπως σταματάει να ουρλιάζει η μέρα στα αυτιά σου

Σταμάτα να κοιτάς το φως

Κρατιέσαι ακόμα από τις κλωστές σου

Όπλο σου οι λέξεις που χρωματίζεις στον καμβά σου

Τέτοιες είναι οι ώρες που κοιτάς τη νύχτα στα μάτια

Άρχισες να ζεις με τα λυπηρά συναισθήματα

Διαβάζεις τη σκέψη του όποιου έρχεται δίπλα σου

Ίσως δε σε καταλαβαίνει πια

Όνειρο μια περπατάδα

Το θέμα δεν είναι πόσο περπατάς και που θα φτάσεις. Το μυαλό ορίζει την κάθε κατεύθυνση, ανοίγει τον ορίζοντα και περπατάει στον χρόνο. Ο χρόνος εκεί είναι, εσύ περνάς. Χάνεσαι σε σταυροδρόμια και αποφεύγεις, πέφτεις ή προσπερνάς τα εμπόδια που βρίσκεις. Όμορφες αποστάσεις μεγάλες κι άλλοτε μικρές. Ταξιδεύεις και ονειρεύεσαι πιο καθαρά, πιο γαλήνια.

Κάθε δευτερόλεπτο και μια φωτογραφία στο κάτι που είδες. Ένα ηλιοβασίλεμα, μια πριγκίπισσα, ένα κάστρο. Όμορφες φωτογραφίες χωρίς πόνο, μιζέρια και πλήξη. Βλέπεις συνθήματα, λόγια και στιχάκια σε τοίχους και κάθε λέξη σου ξυπνάει αναμνήσεις και συνεχίζεις.

Προτιμάς τα μικρά δύσβατα δρομάκια γιατί είναι και τα πιο όμορφα. Κάποιες στιγμές προχωράς μηχανικά χωρίς να ορίζεις τα πόδια σου ή το μυαλό σου και πέφτεις σε μια γαλήνη. Δύσκολο να την προσδιορίσεις, αλλά εσύ την έχεις δει. Την βρίσκεις μετά από κάθε πορεία.Και τότε είναι που ξυπνάς και ξεκινάς την περπατάδα για τη ζήσεις.

Προς Λεμεσό..

Σημασία έχει τι νιώθω και τι νιώθεις...
Σημασία έχει ο φάρος που είδα να με καλεί κοντά σου.
Σημασία έχει που είσαι εδώ να μου γράφεις και ακούω την κάθε σου λέξη.
Σημασία έχει που είσαι εδώ και με κοιτούν τα μάτια σου.
Σημασία έχει που σε αντικρίζω κάθε νύχτα και κάθε μέρα.
Σημασία έχει που χαμογελώ.
Σημασία έχει που ξύπνησα από το λήθαργο μου.

Το δάκρυ κυλά
και μίλα σιωπηλά.
Ακούει τη σπίθα
κι υπάρχει η ελπίδα.

Γεννάει τη μέρα
κι ακούς καλημέρα
από πέρα μακριά.
Ελπίζεις σε κάτι
και βλέπεις το χάρτη
ξανά και ξανά.

Τα μάτια της νιώθεις
στο βλέμμα της χάνεσαι.
Θελεις να ζησεις
ξεκινάς, την αισθάνεσαι
να αναπνέεις μαζι της
πάνω της να ακουμπήσεις
και φιλί να ζητήσεις.

Ορίζεις τη μέρα
να πεις καλημέρα
να δεις την ομορφιά της
και να φύγεις μακριά της
με πόνο βαθιά.
Σε κάποιο ταξίδι
σε αργό παραμύθι
να σβήσεις αργά.

Να δύσει ο ήλιος
να σβήσεις στο πλήθος.
Να κλάψεις.
Γιατί.

Φωνάζεις εσύ
και πνίγει στο τέλος
η άδεια πνοή.

Άνοια

Έχεις να ακουμπήσεις καιρό τα πλήκτρα.
Έχεις ξεχάσει τον ήχο του κι αδυνατεί ο εαυτός να θυμηθεί τις νότες.
Τώρα πια φαντάζει αδύνατον να καταλάβεις πόσο όμορφο είναι.
Να περπατάς με τα δάχτυλα στην ασπρόμαυρη σκάλα σου.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε που σε θαύμαζαν για τον τρόπο που έπαιζες.
Σκέφτεσαι γιατί λευκό και μαύρο;
Σαν τη ζωή...
Κάπου εκεί ξανά ξεκινάει η ίδια σκέψη από την αρχή.

Έχεις να ακουμπήσεις καιρό τα πλήκτρα. Έχεις ξεχάσει...

Θλιμμένες νότες

Περπατάω κι αυτή τη νύχτα όπως κάθε βράδυ και κάποια στιγμή σε ένα στενό που κάθε λίγο περνούν πιασμένα ζευγαράκια χέρι χέρι, βρήκα έναν που έπαιζε βιολί με τόσο πάθος..
Το βιολί ακουγόταν κάπως θλιμμένο και έβγαζε σαν κάτι από λυγμούς..
Ο βιολιστής πρόσφερε μεγαλοψυχα ολες αυτες τις τυφλες νοτες και ηταν ξεκάθαρο ότι κάπου μέσα του έλειπαν κάποιες νότες..
Είχε ζήσει κάποια στιγμή μια έντονη στιγμή, μοναδική.
Για αυτό και έπαψε πλέον να παίζει με τις χαρούμενες χορδές του, του έλειπαν πια.

Ήταν χειμώνας όταν κατά τύχη σε ένα μπαρ που βρισκόταν με ένα φίλο, αντίκρισε τη μοναδική για αυτόν.
Ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα με μαύρα μαλλιά και κάστανα μάτια. Είχε λευκή επιδερμίδα και ένα χαμόγελο πλατύ.
Τα έχασε με τη λάμψη και κατευθείαν ρώτησε το φίλο του ποια είναι.
Ο φίλος του ήταν αυτός που του ανήκε το μαγαζί, οπότε γνώριζε σχεδόν όλους τους θαμώνες στη μικρή πόλη που ζούσαν.
Του είπε ότι είναι από πλούσια οικογένεια και ότι είναι πραγματικά το άπιαστο για αυτόν. Αυτός του ζήτησε άλλο ένα ποτό και ξαναγύρισε να τη δει, με χαμένη ελπιδα πια για το οτιδήποτε..
Κάπου εκεί ήταν που πήγε δίπλα του αυτή η κοπέλα και τον ρώτησε γιατί είναι θλιμμένος.
Αυτός της είπε ακριβώς ότι είχε γίνει χωρίς κάποιο ψέμα και την αποκάλεσε πριγκίπισσα..
Αυτή γύρισε και του έπιασε το μάγουλο και του είπε:
θες να ευτυχισουμε μαζι και να γεμίσουμε τη ζωη μας ενα ομορφο παραμυθι;
Εσυ ο ιπποτης και εγω η πριγκιπισσα..
Αυτός είπε κάπως περίεργα..
-εσυ ο κυκνος κι εγω ο βατραχος..
Γυρισε αυτη αποτομα και του εδωσε ενα φιλι και του απαντησε..
-και να που ο βατραχος έγινε ενας ομορφος «ανθρωπος»..
Υπήρξαν πολλές όμορφες στιγμές δικές τους που άτακτα καθως βρισκονται στο μυαλο μου δεν θελω να συνεχίσω..

Το τέλος θα το πάω κάπως θλιμμένο όπως οι τυφλές νότες του βιολιστή.

Θλιμμένο βιολί γιατί την έχασε σε ένα δυστύχημα και από τότε έχασε τις χαρούμενες νότες του. Ποτέ δεν βρήκε το κουράγιο να συνεχίσει και αναπολεί τις όμορφες στιγμές ξανά και ξανά…
Έχει παγώσει ο χρόνος γυρω του και του ειναι πλεον αδιαφορο αν κανει κρυο, δεν ψαχνει να αντικρίσει χαμογελο και δεν ψαχνει πια καποια πριγκίπισσα..
Εζησε στο μεγιστο μια ομορφη ζωη γεματη έρωτα και αγάπη με κάποια που ποτε δεν φανταζοταν οτι θα εμπαινε στο κοσμο του.
Οτι θα εδινε νοημα στο μεσα του και θα κολλησει σε ενα κομματι της καρδιας του.
Τον προσπερασα και μεσα στο βλεμμα του ειδα ενα κενο και τοσο πονο που συνεχιζε να ακολουθει το ρυθμο του βιολιου που εκλαιγε με λιγμους..
Απομακρύνεται ο θόρυβος στα αυτιά μου και συνεχίζω στον δρόμο που ξεκίνησα..

Έφυγε η αγάπη μακρυά

Οι περισσότεροι σήμερα κρίνουν ότι η αγάπη δεν υπάρχει. Λένε καλύτερα μόνος για μια αιωνιότητα, παρά ερωτευμένος για μια στιγμή. Η αγάπη τους σκότωσε πολλές φορές κι αναγκάστηκαν ν’ αναστηθούν γοργά και να γιατρεύουν κάθε νύχτα τις πληγές τους, είτε με παρέα τη μουσική, είτε διαβάζοντας παραμύθια για αγάπη αληθινή.

Στις μέρες μας η αγάπη είναι μονόπλευρη στις περισσότερες περιπτώσεις κι ο καθένας έχει να διηγηθεί την οποιαδήποτε ιστορία που έχει ακούσει ή έχει ζήσει. Υπάρχουν βέβαια και οι αγάπες που συμβιώνουν για τα παιδιά, για περιουσίες, για το χρήμα κι ακόμα για τη φήμη.
Η ουσία της αγάπης έχει χαθεί στις μέρες μας και ίσως για αυτό να φταίμε όλοι μας. Έτσι δε λένε; Ότι ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας; Φταίμε όλοι μας που συμπεριφέρονται κάποια ανθρώπινα όντα ως ζώα και κτήνη, εξουσιάζοντας με τη δύναμη του χρήματος, του φαίνεσθαι και της απάτης.
Τα συναισθήματα εξαφανίστηκαν κι έδωσαν τη θέση τους στις απολαύσεις της ζωής. Άλλοτε υλιστικές κι άλλοτε κτητικές. Σπάνια βλέπω ζωντανά παραδείγματα αγάπης και ίσως φταίμε όλοι μας για αυτό.

Προσωπικά είναι το καλύτερο θέμα για εμένα σ’ ένα βιβλίο, σε μια ταινία, στη μουσική ή ακόμα και σ’ ένα παραμύθι. Νιώθω ρομαντικά και τις περισσότερες φορές το εκφράζω, αλλά έχω καταλάβει ότι πλέον ο κόσμος δεν την αντιμετωπίζει έτσι τη ζωή.

Η μοναξιά έχει και τα καλά της, δεν τη φοβάμαι. Είναι συμπαθητική και πιο ειλικρινής απέναντι σου, ενώ η αγάπη πάντα κρύβει παγίδες και παρερμηνείες. Πολύ θα ήθελα να υπάρχει αγάπη για όλους μας.
Πραγματικά είναι τυχερός κάποιος που τη ζει και τη χαίρεται, αλλά για ακόμα μια εποχή νιώθω ότι έφυγε η αγάπη μακρυά…

Πάστα Φλώρα

Μονολογώ

Σήμερα ξεκίνησα το ταξίδι της ψυχής.
Δρόμος μακρύς, με αποφάσεις της στιγμής.
Ξεδιαλέγω τις σκέψεις μου γοργά
και στέκομαι μόνος μου στα βουβά.
Διαγράφω γνωστούς, δήθεν φίλους
και εκτιμώ όσους στέκονται ακόμα για μια συζήτηση μαζί μου.

Μου έρχονται τίτλοι για τα επόμενα άρθρα, απομνημονεύματα, νουβέλες. Θέλω να αγγίξω θέματα όπως «αν υπάρχει φιλία ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες», «η απόλυτη μοναξιά και το ταξίδι της», «η ζωή σε δέκα προτάσεις», «τον θολό φίλο, τον λένε Αλκοόλ», «περπατάδα από μνήμης», «σκοτεινές σκέψεις», «η ωμότητα του έρωτα» και άλλα πολλά. Ξετυλίγω μπροστά μου έναν τεράστιο χάρτη από πληθώρα θεμάτων, τόσες πληροφορίες που σίγουρα κάποιοι με λένε τρελό καθώς τα διηγούμαι με τόσο πάθος.

Έχει σπάσει κάτι μέσα μου και ο χρόνος μετράει αντίστροφα κάθε νύχτα, και νευριάζω που οι ώρες περνάνε τόσο γρήγορα. Μου αρέσει ο αυθορμητισμός και τα ταξίδια. Τις περισσότερες φορές ταξιδεύω στις σελίδες κάποιου βιβλίου και παθιάζομαι ή ταυτίζομαι σαν παρατηρητής και ήρωας του κάθε αναγνώσματος. Κάποιες φορές πηγαίνω στα μαγαζιά της εποχής για να παρατηρήσω τους ανθρώπους. Πάντα μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Οι κινήσεις τους, οι ομιλίες τους, τα πάθη τους, τα παθήματα τους, οι προβληματισμοί τους, οι σκέψεις τους έρχονται και κουμπώνουν κομμάτια στα παζλ του μυαλού μου. Μαθαίνω από αυτόν τον κόσμο και ανταλλάζω πολλές συζητήσεις μέχρι να βγάλω πόρισμα σαν ειδικός. Αντιλαμβάνομαι οι γυναίκες πως συμπεριφέρονται και τα συμφέροντα που κυνηγάνε.

Υπάρχουν και άλλες φορές που ζηλεύω παλιούς γνωστούς που συνάντησα σε μακρινά μέρη. Δεν είχαν τόσες ανάγκες να καταναλώνουν σαν κατσαρίδες το οτιδήποτε. Ζούνε την ελευθερία τους και δεν είναι εγκλωβισμένοι από υποχρεώσεις, πρέπει, άγχος, τσιμέντο… Η πόλη κατά κάποιο τρόπο σε πνίγει μέσα στους τόνους τσιμέντου που την ντύνει και κρύβει το φως της ελπίδας, της ελευθερίας. Όλοι ζούνε με το άγχος και την πλήρη αδιαφορία κοιτώντας να πλουτίσουν το εγώ τους.

Ψεύτικα συναισθήματα και μίζερες αγάπες επικροτούν τη μοναξιά μου. Ευχαριστώ για κάποιους που είναι δίπλα μου όταν θέλω και χρειάζομαι. Η ανταλλαγή απόψεων και ο διάλογος μαζί τους, μου δείχνουν μια διαφορετική ελπίδα. Σαν να ανατέλλει ο ήλιος μέσα στην πιο σκοτεινή χειμωνιάτικη νύχτα μου.

Πάστα Φλώρα

Ευτυχώ

Σε κοιτάω που κοιμάσαι δίπλα μου και απλά όλες οι αισθήσεις μου είναι έντονες. Νιώθω την ανάσα σου και μεθώ από το άρωμα σου.

Ο ήλιος μόλις ξεκίνησε να μπαίνει στο δωμάτιο και οι ακτίνες πέφτουν πάνω σου.

Μετά από λίγο ανοίγεις τα μάτια, με κοιτάς και χαμογελάς. Πιάνεις το χέρι μου και αναζητάς την αγκαλιά μου και φαίνεσαι τόσο ευτυχισμένη.

Έχουμε μόλις την πρώτη μας μέρα εμπρός μας. Ήρθαμε για αυτό το Σαββατοκύριακο στο νησί που τόσο αγαπώ. Έκλεισα χθες αυτό το δωμάτιο και τα εισιτήρια για το δελφίνι. Αφήσαμε για λίγο την ρουτίνα μας και απλά δημιουργούμε τις στιγμές μας.

Όποτε βρίσκουμε χρόνο για τέτοιες στιγμές κοιτάω τις λεπτομέρειες. Δεν με νοιάζει ο ύπνος και δεν μου λείπει. Ίσως να θέλω να σε δω λίγο ακόμη.

Σε λίγο έχουμε πει να κατέβουμε για πρωινό και μετά να πάμε μια περπατάδα στο κέντρο. Να αγοράσουμε τα σουβενίρ μαγνήτες για το ψυγείο μας. Έχω μάθει και για έναν όμορφο λόφο μακριά από τα μάτια του κόσμου. Να δούμε αγκαλιασμένοι το ηλιοβασίλεμα και τα χρώματα του ουρανού. Μεταξύ μας, προτιμώ να βλέπω τον ήλιο στα μάτια σου.

Ευτυχώ να σε έχω δίπλα μου!

Πάστα Φλώρα

Ανάμεσα σε δύο κόσμους

Κι ακουμπάς για ακόμη μια νύχτα μεταξύ, του αληθινού και του ονείρου σου. Βλέπεις πως σε ελκύουν τα όνειρα σου και έχεις ξεχάσει τους ανθρώπους γύρω σου. Κάποιοι λένε πως δεν ζεις και ότι κλείνεσαι σε εσένα.

Μα κι αν εσύ τελικά ζεις στον μοναδικό σου παράδεισο;

Όλοι οι άλλοι κρίνουν και ακούς απλά την μουρμούρα τους. Σε καταστρέφει η κάθε αντίληψη τους και ακόμη η κάθε ιδέα τους και φοβάσαι να μην σε κολλήσουν, την σκουριασμένη τους ζωή που έχουν συνηθίσει να ζούνε.

Αρχίζεις και ζεις στον μυθικό σου κόσμο. Προς το παρόν τον χτίζεις και βλέπεις σε όλα τα κάτοπτρα τον εαυτό σου. Αντικρίζεις ελαττώματα και ατέλειες και αρχίζεις να διορθώνεις ότι δεν σου κάνει πάνω σου. Και όσο μένεις με το καθρέφτισμα σου, όλο και απομακρύνεσαι από τον αληθινό κόσμο.

Πλάθεις με το νου και ζεις σε μυθικά μέρη ξεχασμένα από τους κοινούς. Βάζεις τις όμορφες πινελιές σου στο κάθε σκηνικό σου και ζεις με τους ψεύτικους φανταστικούς ανθρώπους που φέρονται ίσοι με εσένα.

Πατάς σταθερά προς την μυθική πόλη σου και αρχίζεις και βαριέσαι τη ρουτίνα της πραγματικότητας σου.

Ξύπνα!

Πήγαινε για να ανταλλάξεις χρόνο με χρήμα!

Γύρνα σπίτι και πέσε για ύπνο, μέχρι να σε βρει ξανά το Ξύπνα!

Με το που τελειώνεις πια την δουλειά σου, κλείνεσαι στους τέσσερις τοίχους και γράφεις για την μυθική σου χώρα, την δική σου ουτοπία. Κάθε μέρα κάνεις κι ένα ακόμα βήμα προς τα εκεί και νιώθεις καλύτερα.

Αποφεύγεις τους ανθρώπους και προσθέτεις όμορφα τοπία, μάλλον σιχάθηκες την λέξη άνθρωπος.

Προσθέτεις ζωή και χρώματα που τόσο έχεις ανάγκη, είχες κακοσυνηθίσει να βλέπεις ασπρόμαυρες εικόνες.

Κοιτάζεις πια από εδώ μέσα και νιώθεις καλύτερα.

Έχεις βρει τον εαυτό σου και το ποιος είσαι αληθινά.

Οι αποστάσεις πάντα υπάρχουν για να διαχωρίζεις τους πάντες και τα πάντα. Τι κι έχεις διαχωρίσει πια τους κόσμους σου, είσαι τυχερός που ζεις την ουτοπία σου. Αυτή που σου έχει φέρει το χαμόγελο ξανά και σε κάνει να ζεις έγχρωμα, ζεστά….

Πάστα Φλώρα

Επίλογοι λοιπόν αγαπημένοι…

Μου αρέσει που το φεγγάρι απόψε παραμένει έντονο μέσα στα σύννεφα

Επίλογοι λοιπόν αγαπημένοι
Αυτοί με τη γλυκιά τους γεύση σε κάθε ιστορία
Άλλοι μιλούν για ευτυχία και άλλοι πάλι είναι τονισμένοι με πόνο
Τονισμένοι; ποτισμένοι;
Κάποιες φορές θα σε γρατζουνίσουν και άλλες φορές θα έχεις τις πιο βαθιές πληγές

Επίλογοι λοιπόν
στις στιγμές που δημιουργούμε και στις μέρες που περνούν αδιάφορες

Πάντα μου άρεσε να συνεχίζω στο κεφάλι μου αυτές τις ιστορίες
Να μην γράφω σχεδόν ποτέ επίλογο

Κι αν πάλι ήταν τόσο καταστροφικές έβαζα και μια πινελιά παραμύθι
Κάπου πεταω κάποιο κάστρο και βάζω μια πριγκίπισσα με έναν ιππότη
Βρίσκω και κάποιες νεράιδες και ξωτικά πίσω από κάτι δέντρα και κάποιο ποτάμι

Ναι, σταματάω να βλέπω τα τσιμέντα και απλά σκέφτομαι
Με λες και ονειροπόλο

Απλά τονίζω όμορφες στιγμές
Ναι αυτές που κρατάω

Επίλογοι λοιπόν,
αγαπημένοι και συνεχώς διαφορετικοί που σε διδάσκουν ζωή.

Η κάθε ιστορία έχει ένα τέλος αρκεί να βάλεις τελεία.

Πόσες τελείες αντέχεις να βάλεις; πόσους επιλογους θα βάλεις;
Μάθαμε να ζούμε με την τέλεια
και να καθόμαστε και να την κοιτάμε ίσως για το πόσο στρόγγυλη είναι και μένουμε εκεί για καιρό
Συνέχισε να γράφεις και μην βάζεις τελείες για απόψε

Γράψε για ζωή
Το τρόπο που την θες
και μη βάλεις τελεία
Απλά μην βάλεις τέλος

καλό υπόλοιπο και αν πάλι θες να βάλεις τελεία,
δώστης την όψη της Σελήνης

Πάστα Φλώρα

La vie en Rose

Η πόλη του φωτός, το πανέμορφο και ρομαντικό Παρίσι. Η μαγεία του δεν περιγράφεται. Γοητευτικό και ερωτικό προσελκύει εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο που καταφθάνουν για να θαυμάσουν τα μουσεία, την αρχιτεκτονική, τα μνημεία του και τον έρωτα.

Αν περπατήσεις στην όμορφη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων και βρεθείς στην πλατεία Σαρλ Ντε Γκολ όπου βρίσκεται η Αψίδα του Θριάμβου, μην παραλείψεις να περάσεις από τον φημισμένο και έναν από τους αρχαιότερους καθεδρικούς ναούς της Ευρώπης, την Παναγία των Παρισίων. Εκεί δίπλα υπάρχει ένα μαγαζάκι το Les Deux Maggots.
Κάπου εκεί κρύβεται μία από τις πιο όμορφες ρομαντικές ιστορίες.

Αυτός καθόταν μόνος του και πάνω στο τραπεζάκι υπήρχε μια ζέστη σοκολάτα και ένα αχνιστό κρουασάν. Έβλεπε τους περαστικούς και θαύμαζε τα ζευγάρια που περπατούσαν αγκαλιασμένοι ζώντας τον έρωτα τους. Παρατηρούσε προσεκτικά όλους τους ανθρώπους και έγραφε σε ένα σημειωματάριο όσες λέξεις του ερχόντουσαν.
Το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο και ο άσπρος ουρανός υποσχόταν επιτέλους κάποια ανακούφιση από την βαρυχειμωνιά. Μετά την πρωινή ομίχλη και την πάχνη, πρόβαλε στον ουρανό ένας χλωμός ήλιος, πρώτα σαν λιμνούλα από λευκό φως και αργότερα σαν ένας σχεδόν αναγνωρίσιμος κίτρινος δίσκος.

Μια στιγμή πλησίασε μια γυναίκα με συνηθισμένο κορμί. Ούτε κοντή, ούτε λεπτή. Φορούσε μια κορδέλα που κρύβει τα σγουρά μαλλιά της. Δεν βάφεται, εκτός από λίγη σκιά.
Ο άνδρας δαγκώνει τα χείλη του και μένει άναυδος και γοητευμένος από την παρουσία της.
-Επειδή το μαγαζί είναι γεμάτο, θα μπορούσα να κάτσω στο τραπέζι σας, ρώτησε με μια όμορφη χρεία που τον έκανε να νιώσει ένα φτερούγισμα.
-Ασφαλώς μπορείτε, της απάντησε και ψιλοκοκκίνησε. Γύρισε γρήγορα προς το σημειωματάριο του και συνέχιζε να κάνει ότι γράφει, αλλά το μόνο που κατάφερνε ήταν να αποτυπώνει κάποιες μουτζούρες.
Εκείνη την στιγμή ακουγόταν στο μαγαζί το La vie en rose της Edith Piaf.
Η γυναίκα αφού παρήγγειλε μια ζέστη σοκολάτα, γύρισε και είδε τον άνδρα που έκανε ότι έγραφε.
Αυτός γύρισε και την κοίταξε μέσα στα μάτια της.
-Από εδώ είστε; την ρώτησε με τα σπαστά γαλλικά που γνώριζε.
-Όχι, έχω έρθει να ζήσω το όνειρο μου. Βλέπετε, χρόνια ήθελα να επισκεφτώ το Παρίσι και έκλεψα λίγο χρόνο. Και να που είμαι εδώ. Είμαι από την Ελλάδα, αν γνωρίζετε. Κι εσείς όμως δεν φαίνεστε για Γάλλος.
Σταμάτησε τα σπαστά γαλλικά του και αποκρίθηκε στα ελληνικά.
-Από ποιο μέρος της Ελλάδας; Ποτέ δεν ήμουν καλός στην προφορά. Κι εγώ για διακοπές έχω έρθει εδώ.
Φωτίστηκε το πρόσωπο της και χαμογέλασε. Μέσα στα τόσα εκατομμύρια ανθρώπων έπεσε σε Έλληνα.
-Αθήνα μένω, απάντησε.
-Κι εγώ στην Αθήνα. Στην πόλη που τελικά κρύβει όμορφους ανθρώπους.
Μαγεμένος από το βλέμμα της ένοιωθε σαν μικρό παιδί.
-Ταξίδι αναψυχής;
-Αναψυχής, αναζήτησης. Βλέπετε πάντα με γοήτευε το ερωτικό στοιχείο αυτής της πόλης. Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που έρχονται εδώ να ζήσουν ρομαντικά και δείχνουν τόση πολύ αγάπη. Ο έρωτας αιωρείται και αγγίζει τις ψυχές των περισσότερων. Συγγνώμη για τα χαμένα μου λόγια, αλλά δείχνεται τόσο όμορφη και γοητευτική που δύσκολα βρίσκω τις λέξεις.
-Ονειροπόλος, παρατηρητής των ανθρώπων δηλαδή; Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο. Κι εσείς από μακρυά δείχνατε και δείχνετε πολύ γοητευτικός. Σας κοιτούσα ώρες από τον απέναντι δρόμο, δεν περίμενα βέβαια να πέσω σε έναν Έλληνα. Πώς και μόνος;
-Δεν βρήκα το τέλειο και δυσκολεύομαι να συμβιβάζομαι με λάθος ανθρώπους. Αναζητώ κάποια που να με κάνει να ζω κάθε μέρα σαν να την γνωρίζω πρώτη φορά. Βλέπετε, στις μέρες μας τα διαζύγια υπερτερούν από εφήμερους έρωτες και δύσκολα πλέον υπάρχει συνεννόηση. Εσείς πώς και μόνη;
-Έχω μάθει να ζω μόνη, μου αρέσει. Για τους λόγους που προείπατε και γιατί όπου και να ψάξω το μόνο που εντοπίζω είναι σαρκικές απολαύσεις και τίποτα που να αγγίζει το μέσα μου. Να κουμπώσω την καρδιά μου με κάποιον.
-Δεν φοβάστε αν ξεκουμπώσει ότι θα μείνει ένα κενό;
-Η πιο δυνατή στιγμή είναι να κουμπώσει η καρδιά μου με κάποιον πιστεύω.
-Και τί σας έκανε να επιχειρήσετε με εμένα; Δεν με γνωρίζετε, ούτε ξέρατε ότι θα κατέληγα γνωστής της ελληνικής γλώσσας.
-Πήρα το θάρρος μιας και έβλεπα που παρατηρούσατε όλα αυτά τα ζευγάρια που προσπερνούσαν και το βλέμμα σας να ζηλεύει όμορφα όλους αυτούς.

Συνέχισαν να μιλάνε με τις ώρες και μέσα στις ώρες που περνούσαν οι ζεστές σοκολάτες στο τραπέζι πήραν μορφή με δύο κρυστάλλινα ποτήρια και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί.

Η ιστορία μοιάζει λίγο αδιάφορη, αλλά η στιγμή ήταν μοναδική. Μέσα στα τόσα εκατομμύρια από επισκέπτες στην πόλη του φωτός βρέθηκαν δύο όμορφες στιγμές και κούμπωσαν όμορφα.

Έφυγαν από το μαγαζάκι και περπατούσαν με τις ώρες λέγοντας προσωπικές ιστορίες και απόψεις.
Ο ουρανός είχε πάρει ένα μοβ χρώμα τόσο όμορφο σαν από παραμύθι και ο πύργος του Άιφελ έδειχνε τεράστιος στην όψη που αντίκριζαν. Κάθισαν στην ουρά για να ανέβουν στην κορυφή του και να δουν το φωτισμένο Παρίσι. Στην κορυφή ήταν που έδωσαν τα πρώτα φιλιά και μένοντας αγκαλιασμένοι είδαν το πιο όμορφο θέαμα. Από κάπου ξεπροβάλλαν αμέτρητα μπαλόνια και να αιωρούνται στον ουρανό.
Αγαπήθηκαν και ερωτεύτηκαν τόσο δυνατά. Το ιδανικό ζευγάρι που ποτέ δεν είχε ούτε μια ατέλεια.
Στον επόμενο χρόνο παντρεύτηκαν στις Σπέτσες, σε ένα εκκλησάκι δίπλα στην θάλασσα που τόσο αγαπούσαν. Τους άρεσε να χαζεύουν τα κύματα και να είναι αγκαλιασμένοι στο φως του φεγγαριού.
Βρίσκονται χαμένοι μέσα στην Αθήνα, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας.
Μια τυχαία στιγμή κάπου στην πιο ερωτική πόλη του κόσμου βρέθηκαν, ερωτεύτηκαν και αγαπήθηκαν. Κούμπωσε η καρδιά του καθένα τόσο τέλεια, που έζησαν για πολλά χρόνια ως το πιο ταιριαστό ζευγάρι στις μέρες μας.
Κάθε μέρα την ζουν ξεχωριστά, δημιουργώντας στιγμές. Έχουν συνεννόηση και τα προβλήματα τα αντιμετωπίζουν μαζί, ενωμένοι, αγαπημένοι.
Παρέα τους ζούνε και τα δύο γατιά τους που είχαν από τότε που ζούσαν μόνοι τους.
Μια ρομαντική ιστορία που δεν χωράει, παρά μόνο χαρά και la vie en rose..

Εσύ θα ήθελες να ζήσεις μια ουτοπία;
Εφόδια στον μικρό χρόνο της ζωής μας είναι η αγάπη. Όταν το συνειδητοποιήσουμε θα χαθούν όλες οι κακές σκέψεις, λέξεις.
Η ευτυχία των δύο δεν καταστρέφεται, αρκεί να το θέλουν και οι δύο…

Πάστα Φλώρα

Μην ελπίζεις άνθρωπε..

Περπατώντας στα στενά και αυτή τη νύχτα συλλογίζομαι ιστορίες από έναν κόσμο καλύτερο, πιο όμορφο. 

Τολμώ να πω ότι αυτός ο κόσμος δεν έχει ανθρώπους, οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος να καταστραφεί.

Η φύση κυριαρχεί και έχει έντονα χρώματα και όμορφα στοιχεία. Σκέψου ότι αν θες να ζήσεις εδώ πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι και να ταξιδεύεις σε όσα θα βλέπεις εμπρός σου. Δεν θα υπάρχουν συναισθήματα, παρά μόνο για ότι βλέπεις σε κάθε σου βήμα.

Χωρίς ανθρώπους γιατί οι άνθρωποι πληγώνουν. Πληγώνουν άλλους ή την φύση. Ο καθείς νιώθει ότι πρέπει να καταστρέψει και το χειρότερο είναι όταν ακουμπάνε ψυχές και τις τσαλακώνουν. Αμέτρητες τσαλακωμένες ψυχές περπατάνε τα βράδια και μαζεύουν κομμάτια από λίγη ελπίδα, λίγη ζωή ακόμα.

Μπες στον κόσμο αυτόν, του μυαλού και μείνε όσο πιο πολύ μπορείς εκεί μέσα. Ίσως είναι καλύτερα για εσένα, δίχως πληγές και σημάδια.

Έπαψες να αναζητάς ανθρώπους, γιατί όταν έκανες εσύ το βήμα να ζήσεις κάτι όμορφο και να ανακαλύψεις αυτούς τους λίγους όπως έλεγες. Είδες μέσα σε ένα βράδυ να γκρεμίζονται όλα γύρω σου.

Οπότε καλύτερα. Μπες σε αυτόν τον κόσμο και μην γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις ποτέ κανέναν. Ίσως να άγγιξαν πάνω σου τόσο λάθος και τόσο κακοπροαίρετα.

Μην ελπίζεις. Ζήσε ζήσε μια ακόμη νύχτα στον δικό σου κόσμο που σε ευτυχεί.

Πάστα Φλώρα

H έκλειψη

Ένα καλά περίτεχνο σχέδιο κάπου ξεκίνησε. Το αγόρι είναι στο σταθμό και περιμένει το τρένο για να ξεκινήσει το ταξίδι του.

Παρέα του ένα βιβλίο και η μουσική που πάντα αγαπά να ακούνε τα αυτιά του. Το προηγούμενο βράδυ είχε γράψει ένα γράμμα με μια ιστορία.

Περιείχε λέξεις που του έδωσε μια πριγκίπισσα. Ο τίτλος αυτής της ιστορίας είναι έκλειψη, που συνυπάρχουν ήλιος και φεγγάρι. Ταυτίζοντας τον ήλιο με την πριγκίπισσα, αφού πηγάζουν από μέσα τις συναισθήματα και ένα μοναδικό χαμόγελο τόσο φωτεινό και μαγικό. Το αγόρι είναι το φεγγάρι που αγαπάει την νύχτα, μα πάντα έχει ανάγκη το φως του ήλιου για να μπορεί να φωτίζει το σκοτάδι και να νιώθει, να ζει, να δημιουργεί αυτές τις όμορφες ιστορίες.

Σπάνιο γεγονός είναι η έκλειψη σαν τις στιγμές που φτιάχνουμε. Στιγμές μοναδικές που φιλάει το αγόρι στο χρονοντούλαπό του και του υπενθυμίζει μια φράση.

«Ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο». Έτσι είναι η ζωή, στιγμές και αν ξεχαστείς, την έχασες.
Κάποια στιγμή ξεκινάει το τρένο και αφήνει πίσω του την τσιμεντένια μεγαλούπολη των τυφλών ανθρώπων. Τυφλοί άνθρωποι που δεν έχουν συναισθήματα και πνιγμένοι τάχα από το καυσαέριο που οι ίδιοι δημιουργούν με το δηλητήριο τους. Η θέση του είναι δίπλα στο παράθυρο και βλέπει έξω τόσα χρώματα που εναλλάσσονται, εξαφανίζονται και απομακρύνονται καθώς έρχονται πιο φωτεινά και όμορφα και κάποια ονειρεμένα σπιτάκια. Αυτά με τον κήπο, την κεραμιδοσκεπή και μια σοφίτα.
Σαν αυτό που ονειρεύεται να αποκτήσει κάποια στιγμή.

Το μυαλό του πλημμυρίζει από σκέψεις, σαν πυροτεχνήματα προσπερνάνε μπροστά από τα μάτια του.

Το σχέδιο είναι απλό. Κάνει το ταξίδι προς την πριγκίπισσα με στόχο να μην την συναντήσει ή ακόμα και να την ενοχλήσει.

Φτάνει στην πόλη της και βρίσκει ένα κατάλυμα για να περάσει τη νύχτα του και αφού βολευτεί βγαίνει για μια περπατάδα για να δει τις λεπτομέρειες της πόλης, όπως κάποια στιχάκια σε τοίχους ή και πάλι να δει τους ανθρώπους και να τους παρατηρήσει χωρίς να κρίνει. Την επόμενη μέρα πηγαίνει σε ένα καφέ στο κέντρο της πόλης για να συναντήσει εκεί τον αγγελιοφόρο που προσφέρθηκε να εντοπίσει την πριγκίπισσα για να της παραδώσει το γράμμα με την ιστορία της. Έχει ρωτήσει και έχει μάθει που τριγυρνάει συνήθως και το ίδιο απόγευμα την βρήκε και μετά από μια γρήγορη συζήτηση της παρέδωσε το φάκελο.

Η πριγκίπισσα χαμογέλασε καθώς αντίκρισε μπροστά στον φάκελο την λέξη έκλειψη. Σήκωσε γρήγορα το βλέμμα για να μιλήσει στον αγγελιοφόρο αλλά δεν αντίκρισε πια κανέναν. Είχε πια εξαφανιστεί μέσα στο πλήθος του κόσμου που ήδη είχαν ξεκινήσει και έβγαιναν σαν τα σαλιγκάρια μετά από βροχή για τις νυχτερινές τους εξόδους.

Η πριγκίπισσα άνοιξε βιαστικά το φάκελο και ξεκίνησε να διαβάζει πάντα με ένα μοναδικό χαμόγελο.
«Ελπίζω να μην σε πλήγωσε το γεγονός ότι δεν ήμουν εγώ αυτός που σου έδωσε το γράμμα. Πιστεύω ότι κάπως έτσι θα χανόταν η μαγεία της αγωνίας του να διαβάσεις την ιστορία σου.
Ιστορία που πάει κάπως έτσι… με δικές σου λέξεις και το δικό μου πλέξιμο τους σε προτάσεις.

Μας φαντάζομαι σε μια απομονωμένη παραλία δίπλα στην θάλασσα που τόσο αγαπάς. Το φεγγάρι να φωτίζει τα μαλλιά σου και να σου δίνει μια ξεχωριστή γοητεία. Να ακούμε μουσική καθώς περπατάμε κατά μήκος της ακτής από τραγούδια όπως το Stand by me του King, το love του Lennon, το my valentine της Martina, το to be with you της O Neil και ένα σωρό από ακούσματα που μας αρέσουν, ιδανικά της περίστασης. Να συζητάμε και να έχουμε πάντα ένα χαμόγελο, αυτό της ευτυχίας. Μια ξεχωριστή νύχτα που να μπορούμε να λειτουργούμε όλες τις αισθήσεις μας και να μην αρκούμαστε μόνο στην όραση καθώς διαβάζουμε μόνο λέξεις ·αν και αυτές μας έφεραν κοντά. Να σταματάμε και να κοιτάω στα τόσο όμορφα μάτια σου το μέσα σου, την ψυχή σου και να καθόμαστε ώρες αγκαλιά ώσπου να δούμε να δίνει το φεγγάρι την θέση του στον ήλιο. Να βρίσκουμε βότσαλα και να φτιάχνουμε λέξεις, με αυτές. Να ζήσουμε ένα ξημέρωμα αληθινό και τόσο ρομαντικό υπό το φως των αστεριών καθώς θα αποχωρούν δίνοντάς μας μια από τις πιο όμορφες στιγμές. Μέσα σε αυτές τις ώρες, που πιστεύω θα περνούσαν τόσο γρήγορα, θα σου ψιθύριζα στίχους από το Μονόγραμμα, το μόνο ζηλευτό ποίημα και το τόσο αγαπημένο μου. Στο τέλος αυτής της στιγμής θα σφύριζα και με ένα μαγικό τρόπο θα εμφανιζόταν ένα άσπρο άλογο. Στην φαντασία μου πάντα θα είσαι πριγκίπισσα οπότε δεν το βρίσκω υπερβολικό επειδή το αξίζεις.»

Το αγόρι καθόταν ακριβώς απέναντί της πια και καθώς σήκωνε τα μάτια της αντάμωσαν τα βλέμματα και μιλούσαν τόσο δυνατά στη σιωπή. Αυτός, αυτή κι ο κόσμος γύρω τους αδιάφορος να μην ακούγεται πλέον. Ακριβώς από πάνω τους μια έκλειψη ήλιου να μοιάζει σαν δαχτυλίδι, σμιλεμένο και δουλεμένο αποκλειστικά για την εκλεκτή της καρδιάς του. Ακόμα σιωπή, αλλά μιλάνε τα μάτια.. Ψυχή με ψυχή.. Χαμογελάνε κι οι δύο για την στιγμή που νιώσανε με τόσο συναίσθημα. Το αγόρι σφυρίζει και ξαφνικά ανοίγει μια τεράστια ξύλινη πόρτα που δεν διακρίνεται με γυμνό μάτι σε θνητούς και εμφανίζεται το λευκό άλογο και στο βάθος ένα όμορφο κάστρο (με μια αυλή, κεραμοσκεπή και μια σοφίτα).

Οι μυρωδιές του δάσους από όπου ξεπρόβαλε μια όμορφη λίμνη. Μπήκαν σε αυτή την πόρτα και άφησαν πίσω τους τον κάλπικο κόσμο που είχαν μεγαλώσει.

Είδαν στη λίμνη τις αντανακλάσεις μιας μεγάλης φωτιάς στα πρόσωπά τους. Αναμιγμένα με απαράμιλλο τρόπο τοπία.Μέχρι και σήμερα πολλοί ελάχιστοι και ξεχωριστοί διακρίνουν αυτόν τον παραμυθένιο κόσμο. Μόνιμα μαύρος ο ουρανός, με απροσμέτρητα αστέρια για φώτα.

Σαν ονειρεμένο μέρος της Σκωτίας. Με κάποια πετρόχτιστα σπίτια που φωτίζουν στο βάθος, ποτάμια να αντανακλούν τα αστέρια και μαγικές νότες να ακούγονται από παντού. Η πινελιά στο τοπίο φαντάζει τρομερά όμορφη που ακόμα κι ο πιο δεινός ζωγράφος δεν τολμά να δείξει στους τόνους που γνωρίζει.

Ένα αγόρι και μια πριγκίπισσα σε αυτό το μαγικό μέρος που ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς;;

Πάστα Φλώρα

Προέκλειψη

Δεν σε ενόχλησα, ούτε το είχα σκοπό. Μπήκα στον κόσμο σου και έκλεψα εικόνες που βλέπεις κάθε μέρα.

Περπάτησα σε ένα μικρό μονοπάτι και στάθηκα στο μοναδικό παγκάκι που αντίκρισα.

Σίγουρα κάποια στιγμή έχεις καθίσει σε αυτό το παγκάκι, θαυμάζοντας τα δέντρα που έχουν χρωματίσει τα φύλλα τους με τις φθινοπωρινές πινελιές που προσδίδουν μια μελαγχολία.

Στο τέλος από αυτό το μονοπάτι βρέθηκα στο ποτάμι που αγαπάς, το μοναδικό που σε ηρεμεί από τον άρρωστο κόσμο μας. Εκεί βρίσκεις καταφύγιο να φτιάξεις τις δικές σου φανταστικές ιστορίες.

Στάθηκα μόνος σε αυτά τα μονοπάτια και ένιωσα την μοναξιά που σε πλημμυρίζει. Αισθάνθηκα την στενοχώρια που έρχεσαι να αφήσεις και κάπως έτσι βυθίστηκα στις σκέψεις μου.

Είδα έναν μεγάλο λευκό κύκνο που σταμάτησε κοντά στην όχθη του ποταμού και ένιωσα ότι ήθελε να ανέβω πάνω του για να με οδηγήσει στα μέρη που έχεις ζωγραφίσει με τις δικές σου πινελιές.

Άφησα το μονοπάτι μακριά και με πήγαινε γαλήνια κατά μήκος του ποταμού. Τα πούπουλα του ήταν τόσο λευκά και απαλά. Μετά από λίγο έστριψε σε μία στροφή που φανέρωσε ένα ύψωμα γεμάτο από ανθισμένα όμορφα κυκλάμινα και πίσω από το ύψωμα υπήρχε ένα όμορφο παραμυθένιο ξύλινο σπίτι.

Το σπίτι περικυκλωνόταν από έναν λευκό ξύλινο φράχτη που ξεχώριζε από πίσω του κάποια ανθισμένα ρόδα στα αγαπημένα σου χρώματα. Καθώς άφησα πίσω τον λευκό οδηγό μου, ξεκίνησα με αργά βήματα προς το ονειρεμένο σπίτι. Είχε τέσσερα πέτρινα σκαλιά που οδηγούσαν σε μια όμορφη βεράντα που υπήρχαν ένα τραπέζι και οι καρέκλες σκαλισμένα με λεπτομέρειες όμορφων σχεδίων από παραμυθένια πλάσματα και λουλούδια από όλες τις εποχές του χρόνου.

Η ξύλινη πόρτα ήταν ανοιχτή και μου έδειχνε τα επόμενα βήματα που έπρεπε να ακολουθήσω. Μέσα στο σπίτι υπήρχαν πολλοί κρεμασμένοι πίνακες μιας ξεχασμένης εποχής που μόνο οι ρομαντικοί μπορούν να ταξιδέψουν μέσα τους. Τα έπιπλα τόνιζαν τις σμιλευμένες γωνίες τους και αντικείμενα μιας άλλης εποχής υπήρχαν ακουμπισμένα πάνω τους. Από ένα δωμάτιο έβλεπα ένα έντονο φως και προχωρούσα προς την πόρτα κάνοντας έναν μικρό θόρυβο σε κάθε μου βήμα που ψιθύριζε το ξύλινο πάτωμα.

Μπήκα στο δωμάτιο και είδα το τζάκι που έδινε το δυνατό φως πιο πριν και το βλέμμα μου γρήγορα γύρισε σε μια κουνιστή καρέκλα που έκανε αργές κινήσεις μπρος πίσω. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι μόνος σε αυτό το δωμάτιο. Στην καρέκλα καθόταν μία γυναίκα. Μια γερασμένη γυναίκα που φαινόταν ότι ήταν κάποια εποχή πολύ όμορφη. Το βλέμμα της ήταν μόνιμα προς το τζάκι και ποτέ δεν γύρισε να με δει. Ώσπου κάποια στιγμή σήκωσε το χέρι της και έδειξε έναν φάκελο που βρισκόταν πάνω σε ένα τραπέζι. Έκανα λίγα βήματα και πήρα τον φάκελο.

Έγραφε από έξω..

Προς εκείνον…

Μπήκες στην σκέψη μου,

τον μοναδικό που άφησα να δει το δικό μου παραμύθι.Γνωρίζω ότι έχεις έρθει στο μέρος που αγαπάω. Νομίζω ότι καθώς μπήκες στο μονοπάτι μου, κοντοστάθηκες στο παγκάκι που κάθομαι συνήθως. Εκεί έγραψα και αυτό το γράμμα. Ο κύκνος είναι ο μοναδικός μου φίλος και σε οδήγησε στο σπίτι που ονειρεύομαι. Τα ρόδα στην αυλή του είναι τα αγαπημένα μου και το ποτάμι είναι η γαλήνη, η ηρεμία μου.

Μπήκες στην σκέψη μου,

τον μοναδικό που θέλησα να δει την ψυχή μου.

Με αγάπη princess…

Γύρισα να δω την γυναίκα στην καρέκλα και είχε εξαφανιστεί πια. Ακούστηκε τότε ένας ψίθυρος:

Ο χρόνος ήμουν…

Και απομακρύνθηκε ο ψίθυρος, δίνοντας μου έναν ευχάριστο τόνο μέσα μου.

Ξαφνικά έσβησε η φωτιά και το τζάκι σαν να έφτυσε την στάχτη, γέμισε το ξύλινο πάτωμα που άρχισε να καίγεται αργά. Ήξερα ότι ο χρόνος μου έδωσε το πιο σημαντικό μήνυμα από αυτή που θέλω πραγματικά μέσα στη ζωή μου. Βγήκα βιαστικά από το σπίτι που είχε παραδωθεί πια στις φλόγες και βρέθηκα με τον πιο περίεργο τρόπο ξαφνικά στο παγκάκι στην αρχή του μονοπατιού.

Έγραψα τότε ένα γράμμα που ήξερα ότι θα σου το δώσω στην επόμενη έκλειψη.

Εσύ ο ήλιος και εγώ το φεγγάρι, η μοναδική στιγμή που μπορούμε να συνυπάρχουμε αγαπημένη.

Πάστα Φλώρα