Άνοια

Έχεις να ακουμπήσεις καιρό τα πλήκτρα.
Έχεις ξεχάσει τον ήχο του κι αδυνατεί ο εαυτός να θυμηθεί τις νότες.
Τώρα πια φαντάζει αδύνατον να καταλάβεις πόσο όμορφο είναι.
Να περπατάς με τα δάχτυλα στην ασπρόμαυρη σκάλα σου.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε που σε θαύμαζαν για τον τρόπο που έπαιζες.
Σκέφτεσαι γιατί λευκό και μαύρο;
Σαν τη ζωή...
Κάπου εκεί ξανά ξεκινάει η ίδια σκέψη από την αρχή.

Έχεις να ακουμπήσεις καιρό τα πλήκτρα. Έχεις ξεχάσει...