Όνειρο μια περπατάδα

Το θέμα δεν είναι πόσο περπατάς και που θα φτάσεις. Το μυαλό ορίζει την κάθε κατεύθυνση, ανοίγει τον ορίζοντα και περπατάει στον χρόνο. Ο χρόνος εκεί είναι, εσύ περνάς. Χάνεσαι σε σταυροδρόμια και αποφεύγεις, πέφτεις ή προσπερνάς τα εμπόδια που βρίσκεις. Όμορφες αποστάσεις μεγάλες κι άλλοτε μικρές. Ταξιδεύεις και ονειρεύεσαι πιο καθαρά, πιο γαλήνια.

Κάθε δευτερόλεπτο και μια φωτογραφία στο κάτι που είδες. Ένα ηλιοβασίλεμα, μια πριγκίπισσα, ένα κάστρο. Όμορφες φωτογραφίες χωρίς πόνο, μιζέρια και πλήξη. Βλέπεις συνθήματα, λόγια και στιχάκια σε τοίχους και κάθε λέξη σου ξυπνάει αναμνήσεις και συνεχίζεις.

Προτιμάς τα μικρά δύσβατα δρομάκια γιατί είναι και τα πιο όμορφα. Κάποιες στιγμές προχωράς μηχανικά χωρίς να ορίζεις τα πόδια σου ή το μυαλό σου και πέφτεις σε μια γαλήνη. Δύσκολο να την προσδιορίσεις, αλλά εσύ την έχεις δει. Την βρίσκεις μετά από κάθε πορεία.Και τότε είναι που ξυπνάς και ξεκινάς την περπατάδα για τη ζήσεις.