Θλιμμένες νότες

Περπατάω κι αυτή τη νύχτα όπως κάθε βράδυ και κάποια στιγμή σε ένα στενό που κάθε λίγο περνούν πιασμένα ζευγαράκια χέρι χέρι, βρήκα έναν που έπαιζε βιολί με τόσο πάθος..
Το βιολί ακουγόταν κάπως θλιμμένο και έβγαζε σαν κάτι από λυγμούς..
Ο βιολιστής πρόσφερε μεγαλοψυχα ολες αυτες τις τυφλες νοτες και ηταν ξεκάθαρο ότι κάπου μέσα του έλειπαν κάποιες νότες..
Είχε ζήσει κάποια στιγμή μια έντονη στιγμή, μοναδική.
Για αυτό και έπαψε πλέον να παίζει με τις χαρούμενες χορδές του, του έλειπαν πια.

Ήταν χειμώνας όταν κατά τύχη σε ένα μπαρ που βρισκόταν με ένα φίλο, αντίκρισε τη μοναδική για αυτόν.
Ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα με μαύρα μαλλιά και κάστανα μάτια. Είχε λευκή επιδερμίδα και ένα χαμόγελο πλατύ.
Τα έχασε με τη λάμψη και κατευθείαν ρώτησε το φίλο του ποια είναι.
Ο φίλος του ήταν αυτός που του ανήκε το μαγαζί, οπότε γνώριζε σχεδόν όλους τους θαμώνες στη μικρή πόλη που ζούσαν.
Του είπε ότι είναι από πλούσια οικογένεια και ότι είναι πραγματικά το άπιαστο για αυτόν. Αυτός του ζήτησε άλλο ένα ποτό και ξαναγύρισε να τη δει, με χαμένη ελπιδα πια για το οτιδήποτε..
Κάπου εκεί ήταν που πήγε δίπλα του αυτή η κοπέλα και τον ρώτησε γιατί είναι θλιμμένος.
Αυτός της είπε ακριβώς ότι είχε γίνει χωρίς κάποιο ψέμα και την αποκάλεσε πριγκίπισσα..
Αυτή γύρισε και του έπιασε το μάγουλο και του είπε:
θες να ευτυχισουμε μαζι και να γεμίσουμε τη ζωη μας ενα ομορφο παραμυθι;
Εσυ ο ιπποτης και εγω η πριγκιπισσα..
Αυτός είπε κάπως περίεργα..
-εσυ ο κυκνος κι εγω ο βατραχος..
Γυρισε αυτη αποτομα και του εδωσε ενα φιλι και του απαντησε..
-και να που ο βατραχος έγινε ενας ομορφος «ανθρωπος»..
Υπήρξαν πολλές όμορφες στιγμές δικές τους που άτακτα καθως βρισκονται στο μυαλο μου δεν θελω να συνεχίσω..

Το τέλος θα το πάω κάπως θλιμμένο όπως οι τυφλές νότες του βιολιστή.

Θλιμμένο βιολί γιατί την έχασε σε ένα δυστύχημα και από τότε έχασε τις χαρούμενες νότες του. Ποτέ δεν βρήκε το κουράγιο να συνεχίσει και αναπολεί τις όμορφες στιγμές ξανά και ξανά…
Έχει παγώσει ο χρόνος γυρω του και του ειναι πλεον αδιαφορο αν κανει κρυο, δεν ψαχνει να αντικρίσει χαμογελο και δεν ψαχνει πια καποια πριγκίπισσα..
Εζησε στο μεγιστο μια ομορφη ζωη γεματη έρωτα και αγάπη με κάποια που ποτε δεν φανταζοταν οτι θα εμπαινε στο κοσμο του.
Οτι θα εδινε νοημα στο μεσα του και θα κολλησει σε ενα κομματι της καρδιας του.
Τον προσπερασα και μεσα στο βλεμμα του ειδα ενα κενο και τοσο πονο που συνεχιζε να ακολουθει το ρυθμο του βιολιου που εκλαιγε με λιγμους..
Απομακρύνεται ο θόρυβος στα αυτιά μου και συνεχίζω στον δρόμο που ξεκίνησα..