Μονολογώ

Σήμερα ξεκίνησα το ταξίδι της ψυχής.
Δρόμος μακρύς, με αποφάσεις της στιγμής.
Ξεδιαλέγω τις σκέψεις μου γοργά
και στέκομαι μόνος μου στα βουβά.
Διαγράφω γνωστούς, δήθεν φίλους
και εκτιμώ όσους στέκονται ακόμα για μια συζήτηση μαζί μου.

Μου έρχονται τίτλοι για τα επόμενα άρθρα, απομνημονεύματα, νουβέλες. Θέλω να αγγίξω θέματα όπως «αν υπάρχει φιλία ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες», «η απόλυτη μοναξιά και το ταξίδι της», «η ζωή σε δέκα προτάσεις», «τον θολό φίλο, τον λένε Αλκοόλ», «περπατάδα από μνήμης», «σκοτεινές σκέψεις», «η ωμότητα του έρωτα» και άλλα πολλά. Ξετυλίγω μπροστά μου έναν τεράστιο χάρτη από πληθώρα θεμάτων, τόσες πληροφορίες που σίγουρα κάποιοι με λένε τρελό καθώς τα διηγούμαι με τόσο πάθος.

Έχει σπάσει κάτι μέσα μου και ο χρόνος μετράει αντίστροφα κάθε νύχτα, και νευριάζω που οι ώρες περνάνε τόσο γρήγορα. Μου αρέσει ο αυθορμητισμός και τα ταξίδια. Τις περισσότερες φορές ταξιδεύω στις σελίδες κάποιου βιβλίου και παθιάζομαι ή ταυτίζομαι σαν παρατηρητής και ήρωας του κάθε αναγνώσματος. Κάποιες φορές πηγαίνω στα μαγαζιά της εποχής για να παρατηρήσω τους ανθρώπους. Πάντα μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Οι κινήσεις τους, οι ομιλίες τους, τα πάθη τους, τα παθήματα τους, οι προβληματισμοί τους, οι σκέψεις τους έρχονται και κουμπώνουν κομμάτια στα παζλ του μυαλού μου. Μαθαίνω από αυτόν τον κόσμο και ανταλλάζω πολλές συζητήσεις μέχρι να βγάλω πόρισμα σαν ειδικός. Αντιλαμβάνομαι οι γυναίκες πως συμπεριφέρονται και τα συμφέροντα που κυνηγάνε.

Υπάρχουν και άλλες φορές που ζηλεύω παλιούς γνωστούς που συνάντησα σε μακρινά μέρη. Δεν είχαν τόσες ανάγκες να καταναλώνουν σαν κατσαρίδες το οτιδήποτε. Ζούνε την ελευθερία τους και δεν είναι εγκλωβισμένοι από υποχρεώσεις, πρέπει, άγχος, τσιμέντο… Η πόλη κατά κάποιο τρόπο σε πνίγει μέσα στους τόνους τσιμέντου που την ντύνει και κρύβει το φως της ελπίδας, της ελευθερίας. Όλοι ζούνε με το άγχος και την πλήρη αδιαφορία κοιτώντας να πλουτίσουν το εγώ τους.

Ψεύτικα συναισθήματα και μίζερες αγάπες επικροτούν τη μοναξιά μου. Ευχαριστώ για κάποιους που είναι δίπλα μου όταν θέλω και χρειάζομαι. Η ανταλλαγή απόψεων και ο διάλογος μαζί τους, μου δείχνουν μια διαφορετική ελπίδα. Σαν να ανατέλλει ο ήλιος μέσα στην πιο σκοτεινή χειμωνιάτικη νύχτα μου.

Πάστα Φλώρα