Κοίτα μπροστά....

Πρώτο βήμα εκτός

προσπερνάς τους ανθρώπους και αναζητάς το φως σου.

Κοιτάς τριγύρω μέσα στα πρόσωπα ψάχνοντας τις ηλιαχτίδες.

Αυτό που θα σου δώσει τη ζεστασιά που αναζητάς.

Προσπερνάς και κάθε βήμα σου ψυχρό.

Το τοπίο τώρα πια σκοτεινό.

Γυρνάς και κοιτάς πίσω σου και βλέπεις κάτι πια μακρυά.

Ίσως βασιλεύει και πέφτει αργά.

Τώρα πια όλα σκοτεινά.

Διψάνε για φως αλλά τώρα πια μόνο δανεισμένο λευκό κοιτάς.

Και η νύχτα συντροφεύει του κοσμου τη σιγή.

Ηρεμία και μια έλλειψη που πέθανε αργά.

Μάτια μου...

Μάτια σε κοιτούν

αριστερά και δεξιά

Μάτια σε κοιτούν

ίσια και λοξά

Μάτια σε κοιτούν

βαθιά..

Πάντα λένε την αλήθεια

πικρή και γλυκιά

Πάντα μιλάνε

αθώα ή νευρικά

Πάντα σε κοιτούν

βαθιά..

Κοιτάνε μέσα σου

κοιτάνε..

βαθιά..

Πάντα αντικρίζουν

άψυχα και ζεστά

Πάντα ατενίζουν

ορίζοντα και ψηλά

Όταν κλείνουν 

ονειρεύονται

Όταν κλείνουν

ηρεμούν

βαθιά...

(το τραγούδι ήταν παρέα μου σε αυτό)

Αρχή...

Κάποτε έμαθες να ζεις με τους ανθρώπους

Όμως χόρτασες να μαθαίνεις χαρακτήρες

Ίσως τα στενάχωρα συναισθήματα σε γοητεύουν πια

Τουλάχιστον δεν απογοητεύουν

Απλά σε δυναμώνουν

Ώρες υπνοβατείς σε άλλους κόσμους

Τώρα πια αναπνέεις αργά

Όπως σταματάει να ουρλιάζει η μέρα στα αυτιά σου

Σταμάτα να κοιτάς το φως

Κρατιέσαι ακόμα από τις κλωστές σου

Όπλο σου οι λέξεις που χρωματίζεις στον καμβά σου

Τέτοιες είναι οι ώρες που κοιτάς τη νύχτα στα μάτια

Άρχισες να ζεις με τα λυπηρά συναισθήματα

Διαβάζεις τη σκέψη του όποιου έρχεται δίπλα σου

Ίσως δε σε καταλαβαίνει πια

Έφυγες νωρίς

Η φωτεινή ένδειξη έσβησε για λίγα λεπτά κι έπεσε το απόλυτο σκοτάδι. Ένιωσες ξαφνικά ένα κρύο αεράκι να περνάει αστραπιαία από τη ραχοκοκαλιά σου. Γύριζες σαν χαμένος ψάχνοντας διαφυγή χωρίς να βλέπεις τίποτα. Έκλεισες τα μάτια και εστίασες στις αισθήσεις σου να σε οδηγούν προς την έξοδο. Νιώθεις αβοήθητος μέσα σε αυτό το άψυχο κτίριο και ο τρόμος σε κυριεύει όλο και περισσότερο. Ακούς ένα κρότο μακριά και νιώθεις την κίνηση του φρέσκου αέρα στα ρουθούνια σου. Αντιλαμβάνεσαι ότι είναι τα σημάδια για την έξοδο και ξεκινάς με αργά και σταθερά βήματα.

Ελπίζεις να μην πέσεις στις παγίδες που είχες δει πριν από κάτι ώρες σε εκείνο το μικρό δωμάτιο. Ώσπου βλέπεις ξαφνικά ένα φως μαζί με ένα δυνατό θόρυβο να έρχεται προς τα εσένα.
Σκέφτεσαι γρήγορα ότι μπορεί να έχει έρθει το τέλος και αφήνεις τα τελευταία δευτερόλεπτα σε όλα αυτά που δεν πρόλαβες να ζήσεις.

Τον τελευταίο καιρό είχες αφοσιωθεί στην τέχνη, ζωγραφίζοντας τοπία όπως σου έλεγαν οι γνωστοί που τα έβλεπαν. Εσένα σου φαινόταν  περίεργο γιατί στους περισσότερους πίνακες είχες ζωγραφίσει κάτι σχήματα που δεν θύμιζαν σε τίποτα τοπία ή ζωή. Είχες απομονωθεί γύρω στα δυο χρόνια και μετά τη δουλειά κατέληγες στο μικρό σου διαμέρισμα ζωγραφίζοντας ατελείωτα λες και σε κυνηγούσε ο χρόνος. Μέσα στους πίνακες σου αιχμαλωτίζεις όπως λες τα νυχτερινά φαντάσματα σου, τους δαίμονες. Κυριαρχούν παντού σκούρα χρώματα και όσο πιο σκούρα τόσο πιο έκφραση δείχνουν.


Είχες ζήσει πολλά παλιότερα και προσπαθούσες να τα αποφύγεις. Είχες κάνει τη ζωή σου και είσαι μόλις είκοσι και κάτι. Έχεις χορτάσει τα πάντα και έχεις βαρεθεί τα πάντα. Παρέες σε είχαν εξοστρακίσει επειδή δεν τους καταλάβαινες πλέον και είχες τόσες πολλές παρέες που καθόσουν δίπλα τους όσο έπρεπε για να μην φθαρείς... Είχες σιχαθεί το αλκοόλ και όλες αυτές που έψαχναν τη σάρκα σου στα νυχτερινά μαγαζιά. Η μουσική είχε χαθεί από τα αυτιά σου, λες και ξεπέρασες ένα επίπεδο και είχε απορυθμιστεί η άλλοτε σωστή κριτική που έδινες στο κάθε άκουσμα.
Κάπου εκεί πίσω έχεις και τις δυο γυναίκες που αγάπησες. Και αυτές κατά βάθος τις είχες βαρεθεί κι είχες φύγει από δίπλα τους χρόνια τώρα. Για κάποιο λόγο τα ένιωσες όλα ανούσια και κλείστηκες στον εαυτό σου απότομα. Πολεμούσες με τον εαυτό σου τις νύχτες τα τελευταία δύο χρόνια.

Πρωί ήταν όταν έμαθες για την κατάρα που έπεσε πάνω σου. Έτσι την ονόμασες και την πολέμησες σαν θεριό, αλλά τις περισσότερες φορές ηττημένος βγαίνεις από τέτοιες μάχες. Στην αρχή είχες υπομονή και δύναμη. Σιγά σιγά η υπομονή  έγινε αδυναμία και η δύναμη μετατράπηκε σε πόνο. Δύο χρόνια πονάς, χωρίς να το ξέρει κανείς. Ζεις κάθε μέρα σαν κανονικός άνθρωπος και φαίνεσαι τόσο δυνατός. Όταν γυρίζεις σπίτι βγάζεις τη μάσκα και δίνεις τον πόλεμο σου. Διπλός πόνος γιατί δεν τον μοιράστηκες με κανέναν και όταν το έκανες, συνειδητοποίησες ότι πάνω στην αδυναμία και τη θλίψη σου, σου ξέφυγε.
Πολλοί θα σε έλεγαν λιοντάρι και κάποιοι άλλοι θα σε έλεγαν ψυχρό, νευρικό, που δε δίνεις σημασία σε τίποτα. Δεν σε ενοχλεί πλέον τίποτα και γαληνεύεις μόνο μέσα σε αυτούς τους σκούρους πίνακες και στα χρώματα.

Τα δευτερόλεπτα πέρασαν και όσα σκέφτηκες, τώρα πια δεν έχουν σημασία. Έχεις φτάσει στην αρχή ενός τούνελ, ίσως κάποτε να περνούσαν τρένα από εδώ, κι ένα φως στο βάθος σε φωνάζει. Στο κάθε σου βήμα σταματάει ο πόνος και νιώθεις υπέροχα.
Κυλάει χωρίς να το θες ένα δάκρυ. Ένα δάκρυ που κρύβει τις πιο γλυκές αλήθειες σε όσους αγάπησες.
Αρχίζεις να νιώθεις κρύο, αλλά δεν σε νοιάζει, τουλάχιστον δεν είναι το κρύο των ανθρώπων.
Εκεί που πας θα θυμάσαι ότι ο πόνος δεν παλεύεται, και πιο πολύ η μοναξιά.

Όνειρο μια περπατάδα

Το θέμα δεν είναι πόσο περπατάς και που θα φτάσεις. Το μυαλό ορίζει την κάθε κατεύθυνση, ανοίγει τον ορίζοντα και περπατάει στον χρόνο. Ο χρόνος εκεί είναι, εσύ περνάς. Χάνεσαι σε σταυροδρόμια και αποφεύγεις, πέφτεις ή προσπερνάς τα εμπόδια που βρίσκεις. Όμορφες αποστάσεις μεγάλες κι άλλοτε μικρές. Ταξιδεύεις και ονειρεύεσαι πιο καθαρά, πιο γαλήνια.

Κάθε δευτερόλεπτο και μια φωτογραφία στο κάτι που είδες. Ένα ηλιοβασίλεμα, μια πριγκίπισσα, ένα κάστρο. Όμορφες φωτογραφίες χωρίς πόνο, μιζέρια και πλήξη. Βλέπεις συνθήματα, λόγια και στιχάκια σε τοίχους και κάθε λέξη σου ξυπνάει αναμνήσεις και συνεχίζεις.

Προτιμάς τα μικρά δύσβατα δρομάκια γιατί είναι και τα πιο όμορφα. Κάποιες στιγμές προχωράς μηχανικά χωρίς να ορίζεις τα πόδια σου ή το μυαλό σου και πέφτεις σε μια γαλήνη. Δύσκολο να την προσδιορίσεις, αλλά εσύ την έχεις δει. Την βρίσκεις μετά από κάθε πορεία.Και τότε είναι που ξυπνάς και ξεκινάς την περπατάδα για τη ζήσεις.

Προς Λεμεσό..

Σημασία έχει τι νιώθω και τι νιώθεις...
Σημασία έχει ο φάρος που είδα να με καλεί κοντά σου.
Σημασία έχει που είσαι εδώ να μου γράφεις και ακούω την κάθε σου λέξη.
Σημασία έχει που είσαι εδώ και με κοιτούν τα μάτια σου.
Σημασία έχει που σε αντικρίζω κάθε νύχτα και κάθε μέρα.
Σημασία έχει που χαμογελώ.
Σημασία έχει που ξύπνησα από το λήθαργο μου.

Το δάκρυ κυλά
και μίλα σιωπηλά.
Ακούει τη σπίθα
κι υπάρχει η ελπίδα.

Γεννάει τη μέρα
κι ακούς καλημέρα
από πέρα μακριά.
Ελπίζεις σε κάτι
και βλέπεις το χάρτη
ξανά και ξανά.

Τα μάτια της νιώθεις
στο βλέμμα της χάνεσαι.
Θελεις να ζησεις
ξεκινάς, την αισθάνεσαι
να αναπνέεις μαζι της
πάνω της να ακουμπήσεις
και φιλί να ζητήσεις.

Ορίζεις τη μέρα
να πεις καλημέρα
να δεις την ομορφιά της
και να φύγεις μακριά της
με πόνο βαθιά.
Σε κάποιο ταξίδι
σε αργό παραμύθι
να σβήσεις αργά.

Να δύσει ο ήλιος
να σβήσεις στο πλήθος.
Να κλάψεις.
Γιατί.

Φωνάζεις εσύ
και πνίγει στο τέλος
η άδεια πνοή.

Ο αόρατος ποιητής

Ο ποιητής καθόταν μόνος του και μονολογούσε σε κάποιες λευκές σελίδες.
Έπλαθε με την σκέψη του φανταστικούς χαρακτήρες και τους έδινε μια γοητεία με το πνεύμα του.
Σε κάθε ποίημα μιλούσε για την ιστορία του καθένα με λίγες λέξεις, απλές λέξεις, μα τόσο δυνατές και υπέροχες.
Καθόταν σε μία ξύλινη καρέκλα με ψάθινο κάθισμα και πάνω στο τσίγκινο στρόγγυλο τραπεζάκι είχε ακουμπισμένα το ποτό που αγαπούσε και ένα μισογεμισμένο σταχτοδοχείο. Οι σελίδες αμέτρητες μπροστά του και το στυλό που ζωγράφιζε την κάθε λέξη του με αυτό το μαύρο μελάνι.

~

Τώρα πια η καρέκλα στέκει άδεια. Έχει χαλάσει από την κακοκαιρία το ψάθινο κάθισμα. Το ποτήρι είναι άδειο με κάποια ίχνη από μυρωδιά ποτού. Το στυλό αδυνατεί να γράψει γιατί το μελάνι έχει ξεραθεί πια. Ένα αεράκι παίρνει μαζί του κάποιες σελίδες και κάνει η κάθε σελίδα το δικό της ανέμελο ταξίδι.

~

Όλοι μιλάνε για αυτόν και μιλάνε με κάποιους στίχους του.
Αλλά ποτέ δεν του μίλησαν, δεν τον γνώριζαν.
Κάποια μεσάνυχτα έφυγε μόνος του. Στα μεσάνυχτα που τόσο αγαπούσε το σκοτάδι του.
Κανείς δεν άκουσε γιατί εξαφανίστηκε, γιατί χάθηκε.

Ίσως κρύβεται σε κάποια σελίδα του πια.
Ίσως το αεράκι τον ταξιδεύει σε όμορφα μέρη.
Ίσως να είναι καλύτερα.

Αυτό το κείμενο συμμετέχει στο Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2018

Ζήσε, ζήσε, ζήσε…

Περπατάς ξανά μόνος στα στενά του πόνου. Σε κανέναν δεν μιλάς και πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι καλά. Έχεις βελτίωση εδώ και καιρό. Δύσκολα βήματα προς την ελευθερία και ακόμα πιο δύσκολα παίρνεις την τελευταία ανάσα. Ξεκινάς το μακρινό σου ταξίδι με προορισμό που δεν διαβαίνει ανθρώπους που θέλει να περάσει. Φεύγεις κι αφήνεις πίσω σου ανθρώπους, μορφές, στιγμές και ανάσες δυνατές. Κάπου μακριά ο άνθρωπος σου φωνάζει: “Μείνε λίγο ακόμα!”

Δεν ακούς κανέναν πια. Έχεις πέσει σε βαθύ λήθαργο και δεν βλέπεις τίποτα στο απόλυτο κενό. Στιγμιαία βλέπεις να περνούν από μπροστά σου πρόσωπα, στιγμές και συναισθήματα τόσο δυνατά. Νιώθεις πια την τρέλα του άπειρου και ευγνωμονείς που ένιωσες αγάπη, έστω και στο τέλος. Μείνε λίγο ακόμα να ακούσεις κάποιους ήχους που δεν έχεις ξανακούσει, δυσνόητους και έντονους. Μια φωνή κάτι σου θυμίζει. Είναι η μοναδική που σε αγάπησε πραγματικά.

Νιώθεις τα δάκρυα, αλλά δεν τα βλέπεις και αρχίζεις να πνίγεσαι στην άβυσσο. Ηρέμησε και νιώσε κάθε δάκρυ που πέφτει πάνω σου. Τελευταίο συναίσθημα είναι, μετά θα πάρει άλλος αυτή την αίσθηση, εσύ θα χαθείς σα να μην υπήρξες ποτέ. Ανάμνηση θα γίνεις για λίγους που θα σκέφτονται καθαρά.
Ίσως και να είναι οι τελευταίες σου σκέψεις. Μα πάντα έτσι σκεφτόσουν κι ακόμα πιο έντονα τώρα στο τέλος. Ξάφνου ξυπνάς και είσαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Άλλος ένας εφιάλτης τελείωσε, αλλά ξέρεις ότι όλα είναι αλήθεια.

Για εσένα που διαβάζεις ακόμα, σου παραθέτω κάτι που αν θες το κρατάς, αν πάλι θες το πετάς.
Ζήσε στα άκρα, αγνόησε τα πάντα.
Η ζωή σου, σου ανήκει μην την δανείζεις.
Τόλμησε ό, τι φοβάσαι
και κάνε ό, τι ονειρεύεσαι.
Μπορείς να διεκδικήσεις το ακατόρθωτο.
Έστω και μια στιγμή να νιώσεις το απόλυτο της ευτυχίας.
Ζήσε, ζήσε, ζήσε…

Πολύτιμοι Άνθρωποι

Υπάρχουν αμέτρητοι πολύτιμοι λίθοι, ακατέργαστοι. Άλλοι πάλι έχουν σμιλευτεί. Κάπως έτσι είναι και οι άνθρωποι. Κάποιοι είναι ακριβοί και αν είσαι τυχερός/η ίσως πετύχεις κάποιον. Δύσκολο να καταλάβεις στις μέρες μας ποιος είναι πολύτιμος γιατί υπάρχουν κι οι πλαστοί, οι κάλπικοι. Που δείχνουν ότι θέλουν να δείξουν, αλλά παραμένουν θαμποί και αν είσαι ανοιχτομάτης τους ξεχωρίζεις με τη μία.

Κι αν πέσεις ποτέ σε κάποιον πολύτιμο να έχεις τον νου σου να μην τον τσαλακώσεις γιατί εσύ θα είσαι ο κάλπικος, ο ψεύτικος. Θα σου μιλήσουν για ζωή και θα σου πουν πως να τη ζήσεις μοναδικά, απλά θα σου πουν ότι είδαν και ότι πιστεύουν. Οι πιο καθαροί θα δεις θα είναι από διαμάντι, αλλά στην περίπτωση τους είναι εύθραυστοι και τις περισσότερες φορές πληγωμένοι και θρυμματισμένοι, επειδή κάποιοι/ες τους έριξαν και έσπασαν.

Για εμένα από όλους αυτοί μου αρέσουν και μου κάνουν. Τους αποκαλώ μαύρα διαμάντια και έχω βρει ένα. Χίλια κομμάτια είχε γίνει κάποτε και όπου βρεθεί κι όπου σταθεί προσπαθεί να δει τον ήλιο για να λάμψει πάλι. Είναι η κατάρα των ημερών μας βλέπεις. Κάποιοι το λένε κατάθλιψη κι απομακρύνονται από τέτοιους πολύτιμους λίθους, εγώ πάλι το λέω απανωτές σφαλιάρες της ζωής. Μα σαν γίνεις μαύρο διαμάντι έχεις περάσει στάδια πολλά και λαμπυρίζεις μόνο για όσους το διακρίνουν. Υπάρχουν κι οι χρυσοί λίθοι, απρόσιτοι, θαρρώ να πω και ζει ο καθένας στον κόσμο του.

Αν ψάξεις για πολύτιμους λίθους, θα βρεις πολλούς. Το θέμα είναι να τους καταλάβεις και να δεις τη λάμψη τους. Ίσως να μπορέσεις να δεις κάποιον και να είσαι τυχερός. Αν και δεν θέλω να πω ποιος λίθος είμαι εγώ, θα πω στην τύχη έναν επειδή μου αρέσει το χρώμα του. Θα με χαρακτήριζα Αζουρίτη, μα δεν κολλάω στη λέξη τόσο, όσο στο χρώμα του. Έτσι κι αλλιώς όπου κι αν δω στη γη που μεγάλωσα το χρώμα του βλέπω.
Εσύ άραγε ποιος πολύτιμος λίθος είσαι;

Πάστα Φλώρα

Μονολογώ

Σήμερα ξεκίνησα το ταξίδι της ψυχής.
Δρόμος μακρύς, με αποφάσεις της στιγμής.
Ξεδιαλέγω τις σκέψεις μου γοργά
και στέκομαι μόνος μου στα βουβά.
Διαγράφω γνωστούς, δήθεν φίλους
και εκτιμώ όσους στέκονται ακόμα για μια συζήτηση μαζί μου.

Μου έρχονται τίτλοι για τα επόμενα άρθρα, απομνημονεύματα, νουβέλες. Θέλω να αγγίξω θέματα όπως «αν υπάρχει φιλία ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες», «η απόλυτη μοναξιά και το ταξίδι της», «η ζωή σε δέκα προτάσεις», «τον θολό φίλο, τον λένε Αλκοόλ», «περπατάδα από μνήμης», «σκοτεινές σκέψεις», «η ωμότητα του έρωτα» και άλλα πολλά. Ξετυλίγω μπροστά μου έναν τεράστιο χάρτη από πληθώρα θεμάτων, τόσες πληροφορίες που σίγουρα κάποιοι με λένε τρελό καθώς τα διηγούμαι με τόσο πάθος.

Έχει σπάσει κάτι μέσα μου και ο χρόνος μετράει αντίστροφα κάθε νύχτα, και νευριάζω που οι ώρες περνάνε τόσο γρήγορα. Μου αρέσει ο αυθορμητισμός και τα ταξίδια. Τις περισσότερες φορές ταξιδεύω στις σελίδες κάποιου βιβλίου και παθιάζομαι ή ταυτίζομαι σαν παρατηρητής και ήρωας του κάθε αναγνώσματος. Κάποιες φορές πηγαίνω στα μαγαζιά της εποχής για να παρατηρήσω τους ανθρώπους. Πάντα μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Οι κινήσεις τους, οι ομιλίες τους, τα πάθη τους, τα παθήματα τους, οι προβληματισμοί τους, οι σκέψεις τους έρχονται και κουμπώνουν κομμάτια στα παζλ του μυαλού μου. Μαθαίνω από αυτόν τον κόσμο και ανταλλάζω πολλές συζητήσεις μέχρι να βγάλω πόρισμα σαν ειδικός. Αντιλαμβάνομαι οι γυναίκες πως συμπεριφέρονται και τα συμφέροντα που κυνηγάνε.

Υπάρχουν και άλλες φορές που ζηλεύω παλιούς γνωστούς που συνάντησα σε μακρινά μέρη. Δεν είχαν τόσες ανάγκες να καταναλώνουν σαν κατσαρίδες το οτιδήποτε. Ζούνε την ελευθερία τους και δεν είναι εγκλωβισμένοι από υποχρεώσεις, πρέπει, άγχος, τσιμέντο… Η πόλη κατά κάποιο τρόπο σε πνίγει μέσα στους τόνους τσιμέντου που την ντύνει και κρύβει το φως της ελπίδας, της ελευθερίας. Όλοι ζούνε με το άγχος και την πλήρη αδιαφορία κοιτώντας να πλουτίσουν το εγώ τους.

Ψεύτικα συναισθήματα και μίζερες αγάπες επικροτούν τη μοναξιά μου. Ευχαριστώ για κάποιους που είναι δίπλα μου όταν θέλω και χρειάζομαι. Η ανταλλαγή απόψεων και ο διάλογος μαζί τους, μου δείχνουν μια διαφορετική ελπίδα. Σαν να ανατέλλει ο ήλιος μέσα στην πιο σκοτεινή χειμωνιάτικη νύχτα μου.

Πάστα Φλώρα

Ο μικρός παλιάτσος

Πού ‘σαι μικρέ μου άνθρωπε,
που με κάνεις πάντα χαρούμενο
στα δύσκολα;
Μα είσαι τόσο λυπημένος
στα μέσα σου.
Κουβαλάς τόση θλίψη,
πάνε χρόνια τώρα.
Πού ‘σαι μικρέ μου ήρωα,
που με κάνεις πάντα να γελώ;
Μα είσαι τόσο μοναχός
στα μέσα σου.
Κάθε νύχτα είμαι εδώ παρέα σου
μικρέ Παλιάτσο μου
και τις κάνεις αυτές τις νύχτες τόσο βουβές
κι αθόρυβες,
σαν παλιό κακογραμμένο σενάριο
ξεθωριασμένο και τόσο μοναδικό
Μην πονάς άλλο καλέ μου φίλε,
σε λίγο ξημερώνει
και θα χαμογελάσεις και πάλι.
Να θυμάσαι και τις μέρες βλέπω το μέσα σου.
Πού σαι καλέ μου γείτονα,
που με κάνεις τόσο περήφανο;
Μα είσαι τόσο άκακος
στα μέσα σου.
Ζητιανεύεις την τύχη σου,
πουλώντας τους χαμόγελα
και κουβαλώντας την θλίψη σου.
Πού ‘σαι μικρέ μου Παλιάτσο,
που με κάνεις ξανά να ζω;
Μα είσαι τόσο θλιμμένος
στα μέσα σου.
Ξεβάψου φίλε μου και δείξ’ τους
ένα σου δάκρυ, τόσο βαρύ
μα τόσο μοναδικό κι αλλιώτικο
αληθινό.
Σήμερα έφυγες,
μα εγώ σε βλέπω ακόμα
στο μέσα σου.
Ήταν φωτεινό και όμορφο
το τελευταίο αντίο σου,
θα το θυμάμαι πάντα.
Πού ‘σαι μοναχικέ μου φίλε,
που με ένιωθες;
Μα είσαι τόσο ξεχωριστός
στο μέσα σου.
Κοιμήσου τώρα και δες,
ανατέλλει  η πνοή σου
και κάνει τόσο θόρυβο μέσα μου.
Περίμενε με δεν θ ‘αργήσω,
απλά θα κάνω πως κοιμάμαι
για να σε δω στα όνειρα μου.
Να δω το μέσα σου.

Πάστα Φλώρα

Ευτυχώ

Σε κοιτάω που κοιμάσαι δίπλα μου και απλά όλες οι αισθήσεις μου είναι έντονες. Νιώθω την ανάσα σου και μεθώ από το άρωμα σου.

Ο ήλιος μόλις ξεκίνησε να μπαίνει στο δωμάτιο και οι ακτίνες πέφτουν πάνω σου.

Μετά από λίγο ανοίγεις τα μάτια, με κοιτάς και χαμογελάς. Πιάνεις το χέρι μου και αναζητάς την αγκαλιά μου και φαίνεσαι τόσο ευτυχισμένη.

Έχουμε μόλις την πρώτη μας μέρα εμπρός μας. Ήρθαμε για αυτό το Σαββατοκύριακο στο νησί που τόσο αγαπώ. Έκλεισα χθες αυτό το δωμάτιο και τα εισιτήρια για το δελφίνι. Αφήσαμε για λίγο την ρουτίνα μας και απλά δημιουργούμε τις στιγμές μας.

Όποτε βρίσκουμε χρόνο για τέτοιες στιγμές κοιτάω τις λεπτομέρειες. Δεν με νοιάζει ο ύπνος και δεν μου λείπει. Ίσως να θέλω να σε δω λίγο ακόμη.

Σε λίγο έχουμε πει να κατέβουμε για πρωινό και μετά να πάμε μια περπατάδα στο κέντρο. Να αγοράσουμε τα σουβενίρ μαγνήτες για το ψυγείο μας. Έχω μάθει και για έναν όμορφο λόφο μακριά από τα μάτια του κόσμου. Να δούμε αγκαλιασμένοι το ηλιοβασίλεμα και τα χρώματα του ουρανού. Μεταξύ μας, προτιμώ να βλέπω τον ήλιο στα μάτια σου.

Ευτυχώ να σε έχω δίπλα μου!

Πάστα Φλώρα

Ανάμεσα σε δύο κόσμους

Κι ακουμπάς για ακόμη μια νύχτα μεταξύ, του αληθινού και του ονείρου σου. Βλέπεις πως σε ελκύουν τα όνειρα σου και έχεις ξεχάσει τους ανθρώπους γύρω σου. Κάποιοι λένε πως δεν ζεις και ότι κλείνεσαι σε εσένα.

Μα κι αν εσύ τελικά ζεις στον μοναδικό σου παράδεισο;

Όλοι οι άλλοι κρίνουν και ακούς απλά την μουρμούρα τους. Σε καταστρέφει η κάθε αντίληψη τους και ακόμη η κάθε ιδέα τους και φοβάσαι να μην σε κολλήσουν, την σκουριασμένη τους ζωή που έχουν συνηθίσει να ζούνε.

Αρχίζεις και ζεις στον μυθικό σου κόσμο. Προς το παρόν τον χτίζεις και βλέπεις σε όλα τα κάτοπτρα τον εαυτό σου. Αντικρίζεις ελαττώματα και ατέλειες και αρχίζεις να διορθώνεις ότι δεν σου κάνει πάνω σου. Και όσο μένεις με το καθρέφτισμα σου, όλο και απομακρύνεσαι από τον αληθινό κόσμο.

Πλάθεις με το νου και ζεις σε μυθικά μέρη ξεχασμένα από τους κοινούς. Βάζεις τις όμορφες πινελιές σου στο κάθε σκηνικό σου και ζεις με τους ψεύτικους φανταστικούς ανθρώπους που φέρονται ίσοι με εσένα.

Πατάς σταθερά προς την μυθική πόλη σου και αρχίζεις και βαριέσαι τη ρουτίνα της πραγματικότητας σου.

Ξύπνα!

Πήγαινε για να ανταλλάξεις χρόνο με χρήμα!

Γύρνα σπίτι και πέσε για ύπνο, μέχρι να σε βρει ξανά το Ξύπνα!

Με το που τελειώνεις πια την δουλειά σου, κλείνεσαι στους τέσσερις τοίχους και γράφεις για την μυθική σου χώρα, την δική σου ουτοπία. Κάθε μέρα κάνεις κι ένα ακόμα βήμα προς τα εκεί και νιώθεις καλύτερα.

Αποφεύγεις τους ανθρώπους και προσθέτεις όμορφα τοπία, μάλλον σιχάθηκες την λέξη άνθρωπος.

Προσθέτεις ζωή και χρώματα που τόσο έχεις ανάγκη, είχες κακοσυνηθίσει να βλέπεις ασπρόμαυρες εικόνες.

Κοιτάζεις πια από εδώ μέσα και νιώθεις καλύτερα.

Έχεις βρει τον εαυτό σου και το ποιος είσαι αληθινά.

Οι αποστάσεις πάντα υπάρχουν για να διαχωρίζεις τους πάντες και τα πάντα. Τι κι έχεις διαχωρίσει πια τους κόσμους σου, είσαι τυχερός που ζεις την ουτοπία σου. Αυτή που σου έχει φέρει το χαμόγελο ξανά και σε κάνει να ζεις έγχρωμα, ζεστά….

Πάστα Φλώρα

Επίλογοι λοιπόν αγαπημένοι…

Μου αρέσει που το φεγγάρι απόψε παραμένει έντονο μέσα στα σύννεφα

Επίλογοι λοιπόν αγαπημένοι
Αυτοί με τη γλυκιά τους γεύση σε κάθε ιστορία
Άλλοι μιλούν για ευτυχία και άλλοι πάλι είναι τονισμένοι με πόνο
Τονισμένοι; ποτισμένοι;
Κάποιες φορές θα σε γρατζουνίσουν και άλλες φορές θα έχεις τις πιο βαθιές πληγές

Επίλογοι λοιπόν
στις στιγμές που δημιουργούμε και στις μέρες που περνούν αδιάφορες

Πάντα μου άρεσε να συνεχίζω στο κεφάλι μου αυτές τις ιστορίες
Να μην γράφω σχεδόν ποτέ επίλογο

Κι αν πάλι ήταν τόσο καταστροφικές έβαζα και μια πινελιά παραμύθι
Κάπου πεταω κάποιο κάστρο και βάζω μια πριγκίπισσα με έναν ιππότη
Βρίσκω και κάποιες νεράιδες και ξωτικά πίσω από κάτι δέντρα και κάποιο ποτάμι

Ναι, σταματάω να βλέπω τα τσιμέντα και απλά σκέφτομαι
Με λες και ονειροπόλο

Απλά τονίζω όμορφες στιγμές
Ναι αυτές που κρατάω

Επίλογοι λοιπόν,
αγαπημένοι και συνεχώς διαφορετικοί που σε διδάσκουν ζωή.

Η κάθε ιστορία έχει ένα τέλος αρκεί να βάλεις τελεία.

Πόσες τελείες αντέχεις να βάλεις; πόσους επιλογους θα βάλεις;
Μάθαμε να ζούμε με την τέλεια
και να καθόμαστε και να την κοιτάμε ίσως για το πόσο στρόγγυλη είναι και μένουμε εκεί για καιρό
Συνέχισε να γράφεις και μην βάζεις τελείες για απόψε

Γράψε για ζωή
Το τρόπο που την θες
και μη βάλεις τελεία
Απλά μην βάλεις τέλος

καλό υπόλοιπο και αν πάλι θες να βάλεις τελεία,
δώστης την όψη της Σελήνης

Πάστα Φλώρα

La vie en Rose

Η πόλη του φωτός, το πανέμορφο και ρομαντικό Παρίσι. Η μαγεία του δεν περιγράφεται. Γοητευτικό και ερωτικό προσελκύει εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο που καταφθάνουν για να θαυμάσουν τα μουσεία, την αρχιτεκτονική, τα μνημεία του και τον έρωτα.

Αν περπατήσεις στην όμορφη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων και βρεθείς στην πλατεία Σαρλ Ντε Γκολ όπου βρίσκεται η Αψίδα του Θριάμβου, μην παραλείψεις να περάσεις από τον φημισμένο και έναν από τους αρχαιότερους καθεδρικούς ναούς της Ευρώπης, την Παναγία των Παρισίων. Εκεί δίπλα υπάρχει ένα μαγαζάκι το Les Deux Maggots.
Κάπου εκεί κρύβεται μία από τις πιο όμορφες ρομαντικές ιστορίες.

Αυτός καθόταν μόνος του και πάνω στο τραπεζάκι υπήρχε μια ζέστη σοκολάτα και ένα αχνιστό κρουασάν. Έβλεπε τους περαστικούς και θαύμαζε τα ζευγάρια που περπατούσαν αγκαλιασμένοι ζώντας τον έρωτα τους. Παρατηρούσε προσεκτικά όλους τους ανθρώπους και έγραφε σε ένα σημειωματάριο όσες λέξεις του ερχόντουσαν.
Το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο και ο άσπρος ουρανός υποσχόταν επιτέλους κάποια ανακούφιση από την βαρυχειμωνιά. Μετά την πρωινή ομίχλη και την πάχνη, πρόβαλε στον ουρανό ένας χλωμός ήλιος, πρώτα σαν λιμνούλα από λευκό φως και αργότερα σαν ένας σχεδόν αναγνωρίσιμος κίτρινος δίσκος.

Μια στιγμή πλησίασε μια γυναίκα με συνηθισμένο κορμί. Ούτε κοντή, ούτε λεπτή. Φορούσε μια κορδέλα που κρύβει τα σγουρά μαλλιά της. Δεν βάφεται, εκτός από λίγη σκιά.
Ο άνδρας δαγκώνει τα χείλη του και μένει άναυδος και γοητευμένος από την παρουσία της.
-Επειδή το μαγαζί είναι γεμάτο, θα μπορούσα να κάτσω στο τραπέζι σας, ρώτησε με μια όμορφη χρεία που τον έκανε να νιώσει ένα φτερούγισμα.
-Ασφαλώς μπορείτε, της απάντησε και ψιλοκοκκίνησε. Γύρισε γρήγορα προς το σημειωματάριο του και συνέχιζε να κάνει ότι γράφει, αλλά το μόνο που κατάφερνε ήταν να αποτυπώνει κάποιες μουτζούρες.
Εκείνη την στιγμή ακουγόταν στο μαγαζί το La vie en rose της Edith Piaf.
Η γυναίκα αφού παρήγγειλε μια ζέστη σοκολάτα, γύρισε και είδε τον άνδρα που έκανε ότι έγραφε.
Αυτός γύρισε και την κοίταξε μέσα στα μάτια της.
-Από εδώ είστε; την ρώτησε με τα σπαστά γαλλικά που γνώριζε.
-Όχι, έχω έρθει να ζήσω το όνειρο μου. Βλέπετε, χρόνια ήθελα να επισκεφτώ το Παρίσι και έκλεψα λίγο χρόνο. Και να που είμαι εδώ. Είμαι από την Ελλάδα, αν γνωρίζετε. Κι εσείς όμως δεν φαίνεστε για Γάλλος.
Σταμάτησε τα σπαστά γαλλικά του και αποκρίθηκε στα ελληνικά.
-Από ποιο μέρος της Ελλάδας; Ποτέ δεν ήμουν καλός στην προφορά. Κι εγώ για διακοπές έχω έρθει εδώ.
Φωτίστηκε το πρόσωπο της και χαμογέλασε. Μέσα στα τόσα εκατομμύρια ανθρώπων έπεσε σε Έλληνα.
-Αθήνα μένω, απάντησε.
-Κι εγώ στην Αθήνα. Στην πόλη που τελικά κρύβει όμορφους ανθρώπους.
Μαγεμένος από το βλέμμα της ένοιωθε σαν μικρό παιδί.
-Ταξίδι αναψυχής;
-Αναψυχής, αναζήτησης. Βλέπετε πάντα με γοήτευε το ερωτικό στοιχείο αυτής της πόλης. Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που έρχονται εδώ να ζήσουν ρομαντικά και δείχνουν τόση πολύ αγάπη. Ο έρωτας αιωρείται και αγγίζει τις ψυχές των περισσότερων. Συγγνώμη για τα χαμένα μου λόγια, αλλά δείχνεται τόσο όμορφη και γοητευτική που δύσκολα βρίσκω τις λέξεις.
-Ονειροπόλος, παρατηρητής των ανθρώπων δηλαδή; Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο. Κι εσείς από μακρυά δείχνατε και δείχνετε πολύ γοητευτικός. Σας κοιτούσα ώρες από τον απέναντι δρόμο, δεν περίμενα βέβαια να πέσω σε έναν Έλληνα. Πώς και μόνος;
-Δεν βρήκα το τέλειο και δυσκολεύομαι να συμβιβάζομαι με λάθος ανθρώπους. Αναζητώ κάποια που να με κάνει να ζω κάθε μέρα σαν να την γνωρίζω πρώτη φορά. Βλέπετε, στις μέρες μας τα διαζύγια υπερτερούν από εφήμερους έρωτες και δύσκολα πλέον υπάρχει συνεννόηση. Εσείς πώς και μόνη;
-Έχω μάθει να ζω μόνη, μου αρέσει. Για τους λόγους που προείπατε και γιατί όπου και να ψάξω το μόνο που εντοπίζω είναι σαρκικές απολαύσεις και τίποτα που να αγγίζει το μέσα μου. Να κουμπώσω την καρδιά μου με κάποιον.
-Δεν φοβάστε αν ξεκουμπώσει ότι θα μείνει ένα κενό;
-Η πιο δυνατή στιγμή είναι να κουμπώσει η καρδιά μου με κάποιον πιστεύω.
-Και τί σας έκανε να επιχειρήσετε με εμένα; Δεν με γνωρίζετε, ούτε ξέρατε ότι θα κατέληγα γνωστής της ελληνικής γλώσσας.
-Πήρα το θάρρος μιας και έβλεπα που παρατηρούσατε όλα αυτά τα ζευγάρια που προσπερνούσαν και το βλέμμα σας να ζηλεύει όμορφα όλους αυτούς.

Συνέχισαν να μιλάνε με τις ώρες και μέσα στις ώρες που περνούσαν οι ζεστές σοκολάτες στο τραπέζι πήραν μορφή με δύο κρυστάλλινα ποτήρια και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί.

Η ιστορία μοιάζει λίγο αδιάφορη, αλλά η στιγμή ήταν μοναδική. Μέσα στα τόσα εκατομμύρια από επισκέπτες στην πόλη του φωτός βρέθηκαν δύο όμορφες στιγμές και κούμπωσαν όμορφα.

Έφυγαν από το μαγαζάκι και περπατούσαν με τις ώρες λέγοντας προσωπικές ιστορίες και απόψεις.
Ο ουρανός είχε πάρει ένα μοβ χρώμα τόσο όμορφο σαν από παραμύθι και ο πύργος του Άιφελ έδειχνε τεράστιος στην όψη που αντίκριζαν. Κάθισαν στην ουρά για να ανέβουν στην κορυφή του και να δουν το φωτισμένο Παρίσι. Στην κορυφή ήταν που έδωσαν τα πρώτα φιλιά και μένοντας αγκαλιασμένοι είδαν το πιο όμορφο θέαμα. Από κάπου ξεπροβάλλαν αμέτρητα μπαλόνια και να αιωρούνται στον ουρανό.
Αγαπήθηκαν και ερωτεύτηκαν τόσο δυνατά. Το ιδανικό ζευγάρι που ποτέ δεν είχε ούτε μια ατέλεια.
Στον επόμενο χρόνο παντρεύτηκαν στις Σπέτσες, σε ένα εκκλησάκι δίπλα στην θάλασσα που τόσο αγαπούσαν. Τους άρεσε να χαζεύουν τα κύματα και να είναι αγκαλιασμένοι στο φως του φεγγαριού.
Βρίσκονται χαμένοι μέσα στην Αθήνα, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας.
Μια τυχαία στιγμή κάπου στην πιο ερωτική πόλη του κόσμου βρέθηκαν, ερωτεύτηκαν και αγαπήθηκαν. Κούμπωσε η καρδιά του καθένα τόσο τέλεια, που έζησαν για πολλά χρόνια ως το πιο ταιριαστό ζευγάρι στις μέρες μας.
Κάθε μέρα την ζουν ξεχωριστά, δημιουργώντας στιγμές. Έχουν συνεννόηση και τα προβλήματα τα αντιμετωπίζουν μαζί, ενωμένοι, αγαπημένοι.
Παρέα τους ζούνε και τα δύο γατιά τους που είχαν από τότε που ζούσαν μόνοι τους.
Μια ρομαντική ιστορία που δεν χωράει, παρά μόνο χαρά και la vie en rose..

Εσύ θα ήθελες να ζήσεις μια ουτοπία;
Εφόδια στον μικρό χρόνο της ζωής μας είναι η αγάπη. Όταν το συνειδητοποιήσουμε θα χαθούν όλες οι κακές σκέψεις, λέξεις.
Η ευτυχία των δύο δεν καταστρέφεται, αρκεί να το θέλουν και οι δύο…

Πάστα Φλώρα

Οδός Ονείρων

Αν βρεθείς στο κέντρο της πόλης σου, κάνε μια περπατάδα στην μεγαλύτερη οδό της.

Ήρθε ο Δεκέμβρης και μαζί του έφερε τον χειμώνα και το κρύο.
Είναι η εποχή που ξεκινάνε οι στολισμοί για τα χριστούγεννα και που όλοι οι άνθρωποι φοράνε τις μάσκες της ευτυχίας και της χαράς.

Αν βρεθείς σε αυτή την οδό, παρατήρησε τις ανθρώπινες εκφράσεις, τις λεπτομέρειες των κτιρίων, την αθωότητα των παιδιών και κάποια ζωάκια της πόλης.

Αν ξεκινήσω από τα άψυχα κτίρια θα δω τα αποτυπωμένα καυσαέρια στους τοίχους τσιμέντου και κάπου κάπου βρίσκονται τοποθετημένες επιγραφές διαφημίσεων, για όσους κοιτάζουν ψηλά και διψούν για μια στάλα ουρανό. Οι βιτρίνες στολισμένες σαν παραμύθι έτοιμες να προσελκύσουν κόσμο για να μαζέψουν λεφτά.
Υπάρχουν πολλοί πλανόδιοι πωλητές, προσωπικά αγαπάω αυτούς που πουλάνε βιβλία και σαν ψυχαναγκαστικός θα χαθώ ψάχνοντας τις πιο παλιές εκδόσεις σε συγκεκριμένη λίστα βιβλίων που έχω.

Τώρα θα πω για τα ζωάκια. Κάποιους σκύλους, παιχνιδιάρικα ζώα που αν τους δώσεις αγάπη θα την νιώσουν και θα στην ανταποδώσουν κουνώντας την ουρά τους. Κάποιες γατούλες, τα τρολ των χριστουγέννων. Περιστέρια παντού για να υπενθυμίζουν την ειρήνη και να κουτσουλάνε ότι κινείται (Αν φας κουτσουλιά λένε ότι είναι τύχη. Μεταξύ μας στα τόσα εκατομμύρια ανθρώπων αν έρθει σε εσένα εγώ θα το πω ατυχία ). Για τα σαλιγκάρια δεν θα μιλήσω, γιατί όσες φορές έχω περάσει σε αυτή την οδό έχουν μετακινηθεί μόνο εκατό πλακάκια (λογικά πάνε προς την πλατεία για αλλαγή χρόνου).

Τα παιδιά είναι ότι πιο όμορφο θα συναντήσεις. Τρέχουν, παίζουν, φωνάζουν και πάντα οι γονείς θα είναι αδιάφοροι για αυτά. Οι γονείς δείχνουν κοιμισμένοι μπρος στις βιτρίνες σαν να παρακολουθούν διαφημίσεις στην τηλεόραση. Κάποιοι γονείς, πιο συνειδητοποιημένοι ότι έχουν παιδί, δημιουργούν όμορφες στιγμές. Αγοράζοντας λιχουδιές για να γεμίσουν τις κοιλίτσες των παιδιών ή περιγράφοντας τους μαγικά και ονειρεμένα παραμύθια στο ότι βλέπουν.

Ζευγαράκια όλων των ηλικιών πηγαινοέρχονται και σαν ψυχαναλυτής εντοπίζεις τα ερωτευμένα, τα αγαπημένα και τα ξεθωριασμένα, από συνήθεια στο χρόνο.

Αν φοράς ακουστικά δεν θα ακούσεις έναν κιθαρίστα και πιο κάτω έναν που παίζει σαξόφωνο. Χριστουγεννιάτικες νότες που μπαίνουν στα αυτιά και σε κάνουν να αισθανθείς όμορφα.

Μακριά από τα αδιάφορα βλέμματα των ανθρώπων βρίσκονται και κάποιοι άστεγοι. Αν πραγματικά θελήσεις να μάθεις την ιστορία τους απλά κάνε τους παρέα και μην τους προσπερνάς. Έχουν ανάγκη από ζεστασιά στο μέσα τους, από έναν φίλο. Αν σου αρέσει να ακούς τους άλλους τότε μίλα τους. Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που είναι κάλπικοι, αυτοί κάπου προς το βράδυ εξαφανίζονται (δεν αντέχουν το κρύο).

Αυτή η οδός είναι πεζόδρομος, οπότε δεν θα δεις πουθενά αυτοκίνητα. Αν δεν κοιτάς ουρανό και σου αρέσει να κοιτάς κάτω, ελπίζω να μην είσαι ψυχαναγκαστικός με τα πλακάκια που είναι ανόμοια. Προσωπικά προτιμώ να χάνομαι μέσα σε βλέμματα. Κάπως έτσι νιώθω όμορφα. Μου αρκεί ένα βλέμμα κι ένα χαμόγελο.

Θα συναντήσεις πολλά καφέ που θα είναι γεμάτα από παρέες για να ανταλλάσουν νέα ή να δείχνουν το εγώ τους στους άλλους δημιουργώντας όλοι μαζί μια βαβούρα σαν μελίσσι.

Ηρεμία θα βρεις όταν προς το τέλος του πεζόδρομου βάλεις τα ακουστικά σου. Κάπου εδώ έφτασα στο τρένο για πάω προς τις σκέψεις μου.

Δεν ξέρω πόσες διαφορές μπορεί να υπάρχουν στην πόλη σου. Το μόνο που σίγουρα γνωρίζω είναι ότι σε κάθε πόλη υπάρχει μια οδός ονείρων και κάπου τα χριστούγεννα αν κάτσεις να δεις αυτή την οδό θα νιώσεις όμορφα, ζεστά και ανθρώπινα..

Πάστα Φλώρα

H έκλειψη

Ένα καλά περίτεχνο σχέδιο κάπου ξεκίνησε. Το αγόρι είναι στο σταθμό και περιμένει το τρένο για να ξεκινήσει το ταξίδι του.

Παρέα του ένα βιβλίο και η μουσική που πάντα αγαπά να ακούνε τα αυτιά του. Το προηγούμενο βράδυ είχε γράψει ένα γράμμα με μια ιστορία.

Περιείχε λέξεις που του έδωσε μια πριγκίπισσα. Ο τίτλος αυτής της ιστορίας είναι έκλειψη, που συνυπάρχουν ήλιος και φεγγάρι. Ταυτίζοντας τον ήλιο με την πριγκίπισσα, αφού πηγάζουν από μέσα τις συναισθήματα και ένα μοναδικό χαμόγελο τόσο φωτεινό και μαγικό. Το αγόρι είναι το φεγγάρι που αγαπάει την νύχτα, μα πάντα έχει ανάγκη το φως του ήλιου για να μπορεί να φωτίζει το σκοτάδι και να νιώθει, να ζει, να δημιουργεί αυτές τις όμορφες ιστορίες.

Σπάνιο γεγονός είναι η έκλειψη σαν τις στιγμές που φτιάχνουμε. Στιγμές μοναδικές που φιλάει το αγόρι στο χρονοντούλαπό του και του υπενθυμίζει μια φράση.

«Ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο». Έτσι είναι η ζωή, στιγμές και αν ξεχαστείς, την έχασες.
Κάποια στιγμή ξεκινάει το τρένο και αφήνει πίσω του την τσιμεντένια μεγαλούπολη των τυφλών ανθρώπων. Τυφλοί άνθρωποι που δεν έχουν συναισθήματα και πνιγμένοι τάχα από το καυσαέριο που οι ίδιοι δημιουργούν με το δηλητήριο τους. Η θέση του είναι δίπλα στο παράθυρο και βλέπει έξω τόσα χρώματα που εναλλάσσονται, εξαφανίζονται και απομακρύνονται καθώς έρχονται πιο φωτεινά και όμορφα και κάποια ονειρεμένα σπιτάκια. Αυτά με τον κήπο, την κεραμιδοσκεπή και μια σοφίτα.
Σαν αυτό που ονειρεύεται να αποκτήσει κάποια στιγμή.

Το μυαλό του πλημμυρίζει από σκέψεις, σαν πυροτεχνήματα προσπερνάνε μπροστά από τα μάτια του.

Το σχέδιο είναι απλό. Κάνει το ταξίδι προς την πριγκίπισσα με στόχο να μην την συναντήσει ή ακόμα και να την ενοχλήσει.

Φτάνει στην πόλη της και βρίσκει ένα κατάλυμα για να περάσει τη νύχτα του και αφού βολευτεί βγαίνει για μια περπατάδα για να δει τις λεπτομέρειες της πόλης, όπως κάποια στιχάκια σε τοίχους ή και πάλι να δει τους ανθρώπους και να τους παρατηρήσει χωρίς να κρίνει. Την επόμενη μέρα πηγαίνει σε ένα καφέ στο κέντρο της πόλης για να συναντήσει εκεί τον αγγελιοφόρο που προσφέρθηκε να εντοπίσει την πριγκίπισσα για να της παραδώσει το γράμμα με την ιστορία της. Έχει ρωτήσει και έχει μάθει που τριγυρνάει συνήθως και το ίδιο απόγευμα την βρήκε και μετά από μια γρήγορη συζήτηση της παρέδωσε το φάκελο.

Η πριγκίπισσα χαμογέλασε καθώς αντίκρισε μπροστά στον φάκελο την λέξη έκλειψη. Σήκωσε γρήγορα το βλέμμα για να μιλήσει στον αγγελιοφόρο αλλά δεν αντίκρισε πια κανέναν. Είχε πια εξαφανιστεί μέσα στο πλήθος του κόσμου που ήδη είχαν ξεκινήσει και έβγαιναν σαν τα σαλιγκάρια μετά από βροχή για τις νυχτερινές τους εξόδους.

Η πριγκίπισσα άνοιξε βιαστικά το φάκελο και ξεκίνησε να διαβάζει πάντα με ένα μοναδικό χαμόγελο.
«Ελπίζω να μην σε πλήγωσε το γεγονός ότι δεν ήμουν εγώ αυτός που σου έδωσε το γράμμα. Πιστεύω ότι κάπως έτσι θα χανόταν η μαγεία της αγωνίας του να διαβάσεις την ιστορία σου.
Ιστορία που πάει κάπως έτσι… με δικές σου λέξεις και το δικό μου πλέξιμο τους σε προτάσεις.

Μας φαντάζομαι σε μια απομονωμένη παραλία δίπλα στην θάλασσα που τόσο αγαπάς. Το φεγγάρι να φωτίζει τα μαλλιά σου και να σου δίνει μια ξεχωριστή γοητεία. Να ακούμε μουσική καθώς περπατάμε κατά μήκος της ακτής από τραγούδια όπως το Stand by me του King, το love του Lennon, το my valentine της Martina, το to be with you της O Neil και ένα σωρό από ακούσματα που μας αρέσουν, ιδανικά της περίστασης. Να συζητάμε και να έχουμε πάντα ένα χαμόγελο, αυτό της ευτυχίας. Μια ξεχωριστή νύχτα που να μπορούμε να λειτουργούμε όλες τις αισθήσεις μας και να μην αρκούμαστε μόνο στην όραση καθώς διαβάζουμε μόνο λέξεις ·αν και αυτές μας έφεραν κοντά. Να σταματάμε και να κοιτάω στα τόσο όμορφα μάτια σου το μέσα σου, την ψυχή σου και να καθόμαστε ώρες αγκαλιά ώσπου να δούμε να δίνει το φεγγάρι την θέση του στον ήλιο. Να βρίσκουμε βότσαλα και να φτιάχνουμε λέξεις, με αυτές. Να ζήσουμε ένα ξημέρωμα αληθινό και τόσο ρομαντικό υπό το φως των αστεριών καθώς θα αποχωρούν δίνοντάς μας μια από τις πιο όμορφες στιγμές. Μέσα σε αυτές τις ώρες, που πιστεύω θα περνούσαν τόσο γρήγορα, θα σου ψιθύριζα στίχους από το Μονόγραμμα, το μόνο ζηλευτό ποίημα και το τόσο αγαπημένο μου. Στο τέλος αυτής της στιγμής θα σφύριζα και με ένα μαγικό τρόπο θα εμφανιζόταν ένα άσπρο άλογο. Στην φαντασία μου πάντα θα είσαι πριγκίπισσα οπότε δεν το βρίσκω υπερβολικό επειδή το αξίζεις.»

Το αγόρι καθόταν ακριβώς απέναντί της πια και καθώς σήκωνε τα μάτια της αντάμωσαν τα βλέμματα και μιλούσαν τόσο δυνατά στη σιωπή. Αυτός, αυτή κι ο κόσμος γύρω τους αδιάφορος να μην ακούγεται πλέον. Ακριβώς από πάνω τους μια έκλειψη ήλιου να μοιάζει σαν δαχτυλίδι, σμιλεμένο και δουλεμένο αποκλειστικά για την εκλεκτή της καρδιάς του. Ακόμα σιωπή, αλλά μιλάνε τα μάτια.. Ψυχή με ψυχή.. Χαμογελάνε κι οι δύο για την στιγμή που νιώσανε με τόσο συναίσθημα. Το αγόρι σφυρίζει και ξαφνικά ανοίγει μια τεράστια ξύλινη πόρτα που δεν διακρίνεται με γυμνό μάτι σε θνητούς και εμφανίζεται το λευκό άλογο και στο βάθος ένα όμορφο κάστρο (με μια αυλή, κεραμοσκεπή και μια σοφίτα).

Οι μυρωδιές του δάσους από όπου ξεπρόβαλε μια όμορφη λίμνη. Μπήκαν σε αυτή την πόρτα και άφησαν πίσω τους τον κάλπικο κόσμο που είχαν μεγαλώσει.

Είδαν στη λίμνη τις αντανακλάσεις μιας μεγάλης φωτιάς στα πρόσωπά τους. Αναμιγμένα με απαράμιλλο τρόπο τοπία.Μέχρι και σήμερα πολλοί ελάχιστοι και ξεχωριστοί διακρίνουν αυτόν τον παραμυθένιο κόσμο. Μόνιμα μαύρος ο ουρανός, με απροσμέτρητα αστέρια για φώτα.

Σαν ονειρεμένο μέρος της Σκωτίας. Με κάποια πετρόχτιστα σπίτια που φωτίζουν στο βάθος, ποτάμια να αντανακλούν τα αστέρια και μαγικές νότες να ακούγονται από παντού. Η πινελιά στο τοπίο φαντάζει τρομερά όμορφη που ακόμα κι ο πιο δεινός ζωγράφος δεν τολμά να δείξει στους τόνους που γνωρίζει.

Ένα αγόρι και μια πριγκίπισσα σε αυτό το μαγικό μέρος που ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς;;

Πάστα Φλώρα