H έκλειψη

Ένα καλά περίτεχνο σχέδιο κάπου ξεκίνησε. Το αγόρι είναι στο σταθμό και περιμένει το τρένο για να ξεκινήσει το ταξίδι του.

Παρέα του ένα βιβλίο και η μουσική που πάντα αγαπά να ακούνε τα αυτιά του. Το προηγούμενο βράδυ είχε γράψει ένα γράμμα με μια ιστορία.

Περιείχε λέξεις που του έδωσε μια πριγκίπισσα. Ο τίτλος αυτής της ιστορίας είναι έκλειψη, που συνυπάρχουν ήλιος και φεγγάρι. Ταυτίζοντας τον ήλιο με την πριγκίπισσα, αφού πηγάζουν από μέσα τις συναισθήματα και ένα μοναδικό χαμόγελο τόσο φωτεινό και μαγικό. Το αγόρι είναι το φεγγάρι που αγαπάει την νύχτα, μα πάντα έχει ανάγκη το φως του ήλιου για να μπορεί να φωτίζει το σκοτάδι και να νιώθει, να ζει, να δημιουργεί αυτές τις όμορφες ιστορίες.

Σπάνιο γεγονός είναι η έκλειψη σαν τις στιγμές που φτιάχνουμε. Στιγμές μοναδικές που φιλάει το αγόρι στο χρονοντούλαπό του και του υπενθυμίζει μια φράση.

«Ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο». Έτσι είναι η ζωή, στιγμές και αν ξεχαστείς, την έχασες.
Κάποια στιγμή ξεκινάει το τρένο και αφήνει πίσω του την τσιμεντένια μεγαλούπολη των τυφλών ανθρώπων. Τυφλοί άνθρωποι που δεν έχουν συναισθήματα και πνιγμένοι τάχα από το καυσαέριο που οι ίδιοι δημιουργούν με το δηλητήριο τους. Η θέση του είναι δίπλα στο παράθυρο και βλέπει έξω τόσα χρώματα που εναλλάσσονται, εξαφανίζονται και απομακρύνονται καθώς έρχονται πιο φωτεινά και όμορφα και κάποια ονειρεμένα σπιτάκια. Αυτά με τον κήπο, την κεραμιδοσκεπή και μια σοφίτα.
Σαν αυτό που ονειρεύεται να αποκτήσει κάποια στιγμή.

Το μυαλό του πλημμυρίζει από σκέψεις, σαν πυροτεχνήματα προσπερνάνε μπροστά από τα μάτια του.

Το σχέδιο είναι απλό. Κάνει το ταξίδι προς την πριγκίπισσα με στόχο να μην την συναντήσει ή ακόμα και να την ενοχλήσει.

Φτάνει στην πόλη της και βρίσκει ένα κατάλυμα για να περάσει τη νύχτα του και αφού βολευτεί βγαίνει για μια περπατάδα για να δει τις λεπτομέρειες της πόλης, όπως κάποια στιχάκια σε τοίχους ή και πάλι να δει τους ανθρώπους και να τους παρατηρήσει χωρίς να κρίνει. Την επόμενη μέρα πηγαίνει σε ένα καφέ στο κέντρο της πόλης για να συναντήσει εκεί τον αγγελιοφόρο που προσφέρθηκε να εντοπίσει την πριγκίπισσα για να της παραδώσει το γράμμα με την ιστορία της. Έχει ρωτήσει και έχει μάθει που τριγυρνάει συνήθως και το ίδιο απόγευμα την βρήκε και μετά από μια γρήγορη συζήτηση της παρέδωσε το φάκελο.

Η πριγκίπισσα χαμογέλασε καθώς αντίκρισε μπροστά στον φάκελο την λέξη έκλειψη. Σήκωσε γρήγορα το βλέμμα για να μιλήσει στον αγγελιοφόρο αλλά δεν αντίκρισε πια κανέναν. Είχε πια εξαφανιστεί μέσα στο πλήθος του κόσμου που ήδη είχαν ξεκινήσει και έβγαιναν σαν τα σαλιγκάρια μετά από βροχή για τις νυχτερινές τους εξόδους.

Η πριγκίπισσα άνοιξε βιαστικά το φάκελο και ξεκίνησε να διαβάζει πάντα με ένα μοναδικό χαμόγελο.
«Ελπίζω να μην σε πλήγωσε το γεγονός ότι δεν ήμουν εγώ αυτός που σου έδωσε το γράμμα. Πιστεύω ότι κάπως έτσι θα χανόταν η μαγεία της αγωνίας του να διαβάσεις την ιστορία σου.
Ιστορία που πάει κάπως έτσι… με δικές σου λέξεις και το δικό μου πλέξιμο τους σε προτάσεις.

Μας φαντάζομαι σε μια απομονωμένη παραλία δίπλα στην θάλασσα που τόσο αγαπάς. Το φεγγάρι να φωτίζει τα μαλλιά σου και να σου δίνει μια ξεχωριστή γοητεία. Να ακούμε μουσική καθώς περπατάμε κατά μήκος της ακτής από τραγούδια όπως το Stand by me του King, το love του Lennon, το my valentine της Martina, το to be with you της O Neil και ένα σωρό από ακούσματα που μας αρέσουν, ιδανικά της περίστασης. Να συζητάμε και να έχουμε πάντα ένα χαμόγελο, αυτό της ευτυχίας. Μια ξεχωριστή νύχτα που να μπορούμε να λειτουργούμε όλες τις αισθήσεις μας και να μην αρκούμαστε μόνο στην όραση καθώς διαβάζουμε μόνο λέξεις ·αν και αυτές μας έφεραν κοντά. Να σταματάμε και να κοιτάω στα τόσο όμορφα μάτια σου το μέσα σου, την ψυχή σου και να καθόμαστε ώρες αγκαλιά ώσπου να δούμε να δίνει το φεγγάρι την θέση του στον ήλιο. Να βρίσκουμε βότσαλα και να φτιάχνουμε λέξεις, με αυτές. Να ζήσουμε ένα ξημέρωμα αληθινό και τόσο ρομαντικό υπό το φως των αστεριών καθώς θα αποχωρούν δίνοντάς μας μια από τις πιο όμορφες στιγμές. Μέσα σε αυτές τις ώρες, που πιστεύω θα περνούσαν τόσο γρήγορα, θα σου ψιθύριζα στίχους από το Μονόγραμμα, το μόνο ζηλευτό ποίημα και το τόσο αγαπημένο μου. Στο τέλος αυτής της στιγμής θα σφύριζα και με ένα μαγικό τρόπο θα εμφανιζόταν ένα άσπρο άλογο. Στην φαντασία μου πάντα θα είσαι πριγκίπισσα οπότε δεν το βρίσκω υπερβολικό επειδή το αξίζεις.»

Το αγόρι καθόταν ακριβώς απέναντί της πια και καθώς σήκωνε τα μάτια της αντάμωσαν τα βλέμματα και μιλούσαν τόσο δυνατά στη σιωπή. Αυτός, αυτή κι ο κόσμος γύρω τους αδιάφορος να μην ακούγεται πλέον. Ακριβώς από πάνω τους μια έκλειψη ήλιου να μοιάζει σαν δαχτυλίδι, σμιλεμένο και δουλεμένο αποκλειστικά για την εκλεκτή της καρδιάς του. Ακόμα σιωπή, αλλά μιλάνε τα μάτια.. Ψυχή με ψυχή.. Χαμογελάνε κι οι δύο για την στιγμή που νιώσανε με τόσο συναίσθημα. Το αγόρι σφυρίζει και ξαφνικά ανοίγει μια τεράστια ξύλινη πόρτα που δεν διακρίνεται με γυμνό μάτι σε θνητούς και εμφανίζεται το λευκό άλογο και στο βάθος ένα όμορφο κάστρο (με μια αυλή, κεραμοσκεπή και μια σοφίτα).

Οι μυρωδιές του δάσους από όπου ξεπρόβαλε μια όμορφη λίμνη. Μπήκαν σε αυτή την πόρτα και άφησαν πίσω τους τον κάλπικο κόσμο που είχαν μεγαλώσει.

Είδαν στη λίμνη τις αντανακλάσεις μιας μεγάλης φωτιάς στα πρόσωπά τους. Αναμιγμένα με απαράμιλλο τρόπο τοπία.Μέχρι και σήμερα πολλοί ελάχιστοι και ξεχωριστοί διακρίνουν αυτόν τον παραμυθένιο κόσμο. Μόνιμα μαύρος ο ουρανός, με απροσμέτρητα αστέρια για φώτα.

Σαν ονειρεμένο μέρος της Σκωτίας. Με κάποια πετρόχτιστα σπίτια που φωτίζουν στο βάθος, ποτάμια να αντανακλούν τα αστέρια και μαγικές νότες να ακούγονται από παντού. Η πινελιά στο τοπίο φαντάζει τρομερά όμορφη που ακόμα κι ο πιο δεινός ζωγράφος δεν τολμά να δείξει στους τόνους που γνωρίζει.

Ένα αγόρι και μια πριγκίπισσα σε αυτό το μαγικό μέρος που ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς;;

Πάστα Φλώρα