Ζήσε, ζήσε, ζήσε…

Περπατάς ξανά μόνος στα στενά του πόνου. Σε κανέναν δεν μιλάς και πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι καλά. Έχεις βελτίωση εδώ και καιρό. Δύσκολα βήματα προς την ελευθερία και ακόμα πιο δύσκολα παίρνεις την τελευταία ανάσα. Ξεκινάς το μακρινό σου ταξίδι με προορισμό που δεν διαβαίνει ανθρώπους που θέλει να περάσει. Φεύγεις κι αφήνεις πίσω σου ανθρώπους, μορφές, στιγμές και ανάσες δυνατές. Κάπου μακριά ο άνθρωπος σου φωνάζει: “Μείνε λίγο ακόμα!”

Δεν ακούς κανέναν πια. Έχεις πέσει σε βαθύ λήθαργο και δεν βλέπεις τίποτα στο απόλυτο κενό. Στιγμιαία βλέπεις να περνούν από μπροστά σου πρόσωπα, στιγμές και συναισθήματα τόσο δυνατά. Νιώθεις πια την τρέλα του άπειρου και ευγνωμονείς που ένιωσες αγάπη, έστω και στο τέλος. Μείνε λίγο ακόμα να ακούσεις κάποιους ήχους που δεν έχεις ξανακούσει, δυσνόητους και έντονους. Μια φωνή κάτι σου θυμίζει. Είναι η μοναδική που σε αγάπησε πραγματικά.

Νιώθεις τα δάκρυα, αλλά δεν τα βλέπεις και αρχίζεις να πνίγεσαι στην άβυσσο. Ηρέμησε και νιώσε κάθε δάκρυ που πέφτει πάνω σου. Τελευταίο συναίσθημα είναι, μετά θα πάρει άλλος αυτή την αίσθηση, εσύ θα χαθείς σα να μην υπήρξες ποτέ. Ανάμνηση θα γίνεις για λίγους που θα σκέφτονται καθαρά.
Ίσως και να είναι οι τελευταίες σου σκέψεις. Μα πάντα έτσι σκεφτόσουν κι ακόμα πιο έντονα τώρα στο τέλος. Ξάφνου ξυπνάς και είσαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Άλλος ένας εφιάλτης τελείωσε, αλλά ξέρεις ότι όλα είναι αλήθεια.

Για εσένα που διαβάζεις ακόμα, σου παραθέτω κάτι που αν θες το κρατάς, αν πάλι θες το πετάς.
Ζήσε στα άκρα, αγνόησε τα πάντα.
Η ζωή σου, σου ανήκει μην την δανείζεις.
Τόλμησε ό, τι φοβάσαι
και κάνε ό, τι ονειρεύεσαι.
Μπορείς να διεκδικήσεις το ακατόρθωτο.
Έστω και μια στιγμή να νιώσεις το απόλυτο της ευτυχίας.
Ζήσε, ζήσε, ζήσε…