Ο μικρός παλιάτσος

Πού ‘σαι μικρέ μου άνθρωπε,
που με κάνεις πάντα χαρούμενο
στα δύσκολα;
Μα είσαι τόσο λυπημένος
στα μέσα σου.
Κουβαλάς τόση θλίψη,
πάνε χρόνια τώρα.
Πού ‘σαι μικρέ μου ήρωα,
που με κάνεις πάντα να γελώ;
Μα είσαι τόσο μοναχός
στα μέσα σου.
Κάθε νύχτα είμαι εδώ παρέα σου
μικρέ Παλιάτσο μου
και τις κάνεις αυτές τις νύχτες τόσο βουβές
κι αθόρυβες,
σαν παλιό κακογραμμένο σενάριο
ξεθωριασμένο και τόσο μοναδικό
Μην πονάς άλλο καλέ μου φίλε,
σε λίγο ξημερώνει
και θα χαμογελάσεις και πάλι.
Να θυμάσαι και τις μέρες βλέπω το μέσα σου.
Πού σαι καλέ μου γείτονα,
που με κάνεις τόσο περήφανο;
Μα είσαι τόσο άκακος
στα μέσα σου.
Ζητιανεύεις την τύχη σου,
πουλώντας τους χαμόγελα
και κουβαλώντας την θλίψη σου.
Πού ‘σαι μικρέ μου Παλιάτσο,
που με κάνεις ξανά να ζω;
Μα είσαι τόσο θλιμμένος
στα μέσα σου.
Ξεβάψου φίλε μου και δείξ’ τους
ένα σου δάκρυ, τόσο βαρύ
μα τόσο μοναδικό κι αλλιώτικο
αληθινό.
Σήμερα έφυγες,
μα εγώ σε βλέπω ακόμα
στο μέσα σου.
Ήταν φωτεινό και όμορφο
το τελευταίο αντίο σου,
θα το θυμάμαι πάντα.
Πού ‘σαι μοναχικέ μου φίλε,
που με ένιωθες;
Μα είσαι τόσο ξεχωριστός
στο μέσα σου.
Κοιμήσου τώρα και δες,
ανατέλλει  η πνοή σου
και κάνει τόσο θόρυβο μέσα μου.
Περίμενε με δεν θ ‘αργήσω,
απλά θα κάνω πως κοιμάμαι
για να σε δω στα όνειρα μου.
Να δω το μέσα σου.

Πάστα Φλώρα