Αρνούμαι τον κόσμο σας

Ο χρόνος περνά και δείχνει τα σημάδια του.
Η φύση απλά είναι πάντα εκεί.
Σημάδια λέω τις πληγές του ανθρώπου.
Η φύση του είναι πάντα εκεί.

Μα έχω τόσα να πω,
μα προτιμώ τη σιωπή.
Γιατί να πω?
Για το διαφορετικό?
Για το άλλο?
Ή για το ίδιο?

Πάντα δεν ξέρω πως να αρχίσω
και πάντα βρίσκω τον δρόμο μου,
πάντα διαφορετικό μονοπάτι κάθε φορά.. ακόμα και στο γυρισμό.
Ίσως βαριέμαι τα ίδια..
Τα αηδίασα τα ίδια.. Κάθε βήμα διαφορετικό,
άλλο ρυθμό
και κάπου εκεί χάνομαι από το εδώ.
Για αυτό προτιμώ τη νύχτα, το σκοτάδι.
Ποτέ δεν σε συναντώ κι ας το αναζητάς.

Κι ο κόσμος πια μοιάζει διαφορετικός.
Μέχρι που φτάνω σε σύνορα,
μα γιατί υπάρχουν σύνορα?
Γιατί υπάρχουν ταμπέλες?
Γιατί υπάρχουν φώτα?
Γυρνάω πίσω
Ελπίζω αύριο να μπορώ να διαβώ.
Χάνομαι στο σκοτάδι
Μέχρι που βρίσκω τοίχο.
Μα γιατί να υπάρχουν τοίχοι?
Και κάπου εδώ σκαρφαλώνω
και συνεχίζω.
Πάντα προσπαθώ να διαφύγω
μα αδυνατώ

Η τελευταία περπατάδα..

Απόφαση στιγμής να κάνω την πιο μακρινή περπατάδα. Αν και οι εικόνες είναι αμέτρητες στο μυαλό μου, απομνημόνευσα κάποιες.

Κάτι που ποτέ δεν μου άρεσε.

Αλλά πώς μπορείς να πεις τελικά όσα είδες χωρίς εικόνες;

Λατρεύω τις λεπτομέρειες, τη φύση και την οπτική γωνία του καθένα ανθρώπου.

Το ταξίδι ξεκίνησε στην πόλη που το 2018 με έκανε να λατρεύω αυτές τις λεπτομέρειες λίγο περισσότερο. Ειδικά τις νύχτες μου, που επικρατεί ηρεμία στα τόσα αμέτρητα δρομάκια.

Σαν τη ζωή..

επιλέγεις προς τα που θα αφιερώσεις τον χρόνο σου.

Αριστερά?Δεξιά? ή Ευθεία?

Κι αν πετύχεις να περπατήσεις σε όλα, μετά παίζει ο χρόνος. Ο ήλιος πέφτει τόσο διαφορετικά στο οτιδήποτε διακρίνεις σε αυτές τις βόλτες σου.

Και ήρθε η ώρα για ευχές, μέχρι να ξεκινήσεις ξανά να περπατάς στον υπόλοιπο χρόνο..

Καλή σας χρονιά.